Η παρούσα έρευνα πραγματεύεται τη συνεισφορά των Ελληνίδων αρχιτεκτονισσών στην ανοικοδόμηση της Βαγδάτης, ένα τμήμα του ευρύτερου έργουτου εκσυγχρονισμού του Ιράκ, που ανέπτυξε το Γραφείο Δοξιάδη μεταξύ 1953-1959.  Μέσα από την εκτεταμένη μελέτη πρωτογενών αρχειακών πηγών και προφορικών συνεντεύξεων, η εργασία επιχειρεί να τεκμηριώσεικαι να αναδείξει την ιδιαίτερη συμβολή αρχιτεκτονισσών στη μελέτη, το σχεδιασμό και την υλοποίηση ιδιωτικών και δημόσιων έργων σε διαφορετικές κλίμακες στη Βαγδάτη. Συγκεκριμένα, φέρνει στο προσκήνιο πρωτότυπες και αδημοσίευτες πληροφορίες για τη συστηματική προσπάθεια της Μαρίκας Ζαγορησίου στην καταγραφή των συνθηκών ζωής στις ‘φτωχογειτονιές’ της Βαγδάτης, το ρόλο της Μυρτούς Αντωνοπούλου στο σχεδιασμό επαγγελματικών σχολών για την εκπαίδευση τεχνιτών, τη συμβολή της Κικής Δωρή στο σχεδιασμό των δημοσίων χώρων σε νέες περιοχές κατοικίας, το σχεδιασμό κατοικιών για Ιρακινούς αξιωματούχους από τη Δήμητρα Κατοχιανού και τη συνεισφορά της Ελένης Σουφλή-Σπανού στις κατοικίες για το ανώτερο προσωπικό εργοστασίων. Διερευνώντας και αναδεικνύοντας τη συμβολή τωναρχιτεκτονισσών στο έργο του Γραφείου Δοξιάδη στη Βαγδάτη, ο βασικός στόχος της εργασίας αυτής είναι να φωτίσει αχαρτογράφητες περιοχές της ιστορίας της μεταπολεμικής Ελληνικής αρχιτεκτονικής και την αποσιωποιημένη έμφυλη διάσταση του αρχιτεκτονικού μοντερνισμού. Στην κατεύθυνση αυτή, η εργασία διατυπώνει μια σειρά από ερωτήματα και επιχειρεί να τα προσεγγίσει λαμβάνοντας υπόψη το κρίσιμο ιστορικό, κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της μελέτης στην Ελλάδα, το Ιράκ αλλά και διεθνώς: Πως διαμορφώνεται και πως αλλάζει η έμφυλη ταυτότητα των αρχιτεκτονισσών από την εκπαίδευση στον εργασιακό χώρο; Πως κατανέμεται η εργασία και οι εργασιακές σχέσεις με βάση το φύλο εντός του Γραφείο Δοξιάδη; Πως η έμφυλη ταυτότητα επηρεάζει τις σχέσεις με εξωτερικούς συνεργάτες διαφορετικών εθνικοτήτων αλλά και τη σχέση των Ελληνίδων αρχιτεκτονισσών με Ιρακινές γυναίκες διαφορετικών κοινωνικών θέσεων στο πεδίο;