Σκοπός της παρούσας έρευνας αποτελεί η εξέταση σύγχρονων προσεγγίσεων και τρόπων επαναχρησιμοποίησης ερειπίων. Από την εξέταση του θεωρητικού υπόβαθρου και μιας σειράς διεθνών παραδειγμάτων προέκυψε ότι η πιο σύνηθης προσέγγιση είναι η μίξη με ευαισθησία του παλιότερου αρχιτεκτονικού στιλ του ερειπίου με σύγχρονα αρχιτεκτονικά στοιχεία και υλικά, ενώ ως πιο τυπικός τρόπος επαναχρησιμοποίησης αναδείχτηκε η πολιτιστική επαναχρησιμοποίηση. Ωστόσο, ανεξαρτήτως από το βαθμό επέμβασης ή τον τρόπο επαναχρησιμοποίησης, τα παραδείγματα ανέδειξαν ότι η φαντασία, η εφευρετικότητα, η εξέλιξη της αρχιτεκτονικής, των υλικών και της τεχνολογίας μπορούν να επαναφέρουν τα ερείπια από αχρησιμοποίητους χώρους σε λειτουργικούς, από ξεχασμένους χώρους σε χώρους με νέα πνοή και μέλλον.
