Η ζωή στην πόλη της Αθήνας και το πυκνοδομημένο οικοδομικό τετράγωνο με τον κυρίαρχο τον ρόλο της πολυκατοικίας να καταλαμβάνει σχεδόν ολοκληρωτικά κάθε του πλευρά, χωρίς περιθώρια κενού, ελεύθερου, κοινού χώρου. Τι θα μπορούσε να συμβάλλει στην αποσυμφόρηση του διατηρώντας όλο το προγραμματικό και λειτουργικό του περιεχόμενο και προσφέροντας στους κατοίκους περισσότερα από ένα τυπικό μπαλκόνι εκτόνωσης; Η διπλωματική εργασία εστιάζει στη σημασία της αυλής και του κήπου και πως αυτά θα συμπεριληφθούν ξανά στην κατοίκηση εντός του πυκνού αστικού ιστού. Έννοιες προερχόμενες από την παραδοσιακή αρχιτεκτονική, κυρίως όμως λειτουργικοί χώροι επαφής και συσχετισμών, αποτελούν στοιχείο αναφοράς για την εκπόνηση, υπηρετώνταςτην ανάγκη για περισσότερο πράσινο, την ανεπάρκεια ανοικτών χώρων, προβλήματα διαχρονικά της πόλης που η πρόσφατη υγειονομική συνθήκη επανάφερε εμφατικά. Η αδυναμία ύπαρξης ενός τέτοιου κοινού χώρου αναφοράς και αλληλεπίδρασης, προορισμού ή στόχου, εγείρει ερωτήματα για το αν αποτελεί έναν από τους λόγους που σε συνθήκες αστικής πύκνωσης η επαφή μεταξύ συγκατοίκων αφέθηκε στην τυχαιότητα και τη διακριτική ευχέρεια. Προσεγγίζοντας το οικοδομικό τετράγωνο ως σύνολο, η μελέτη οραματίζεται πιθανές απαντήσεις σε ζητήματα του ευρύτερου αστικού βίου και ένα νέο μοντέλο οικιστικής ανάπτυξης. Αναζητά, ερευνά και προτείνει μέσα απο μια πολύπλευρη διαδικασία,  ένα τρόπο μετασχηματισμού του τετραγώνου σε κοινότητα, εντός του Βοτανικού, αμφισβητώντας πολιτειακή βούληση και νομοθετήματα που αναθεωρήθηκαν κατ΄ επανάληψηγια να αγκαλιάσει μια πράσινη ανασύνθεση του τρόπου πολυκατοίκησης. Επιπρόσθετα φιλοδοξεί να αξιοποιήσει επαρκώς ή να αποδώσει ουσιαστικό ρόλο στα άλλοτε τρωτά του οικοδομικού τετραγώνου ενώ παράλληλα προτρέπει την πόλη και το δημόσιο βίο να εισχωρήσει, εξασφαλίζοντας περισσότερο ελεύθερο χώρο και προάγοντας τη δημιουργία και τη διαφύλαξη ενός κοινόχρηστου πράσινου θύλακα. Στο επίπεδο της οριζόντιας ιδιοκτησίας ανακαλύπτει ξανά τον ιδιόκτητο κήπο, επαναφέροντας το αρχέγονο της επαφής με την φύση και το χώμα και την αποσυμφόρηση που αυτή εμπεριέχει, συντελώντας τελικά σε μια πιο ποιοτική αστική συνθήκη διαβίωσης.