Στη παρούσα διπλωματική εργασία πρόθεση μου ήταν να διερευνήσω μεθόδους και προσεγγίσεις συμμετοχής των χρηστών σε ζητήματα παραγωγής δημόσιου χώρου. Παράλληλα με απασχολούσε κατά πόσο τα εγχειρήματα συμμετοχικότητας στις διαδικασίες παραγωγής χώρου δρουν απενεχοποιητικά για το τόσο εξουσιαστικό ρόλο του αρχιτέκτονα. Η στρατηγική διερεύνηση των παραπάνω ζητημάτων που ακολούθησα έγινε είτε έρευνα με συνεντεύξεις - συζητήσεις είτε με επιτόπιες δράσεις στο πεδίο. Η περιοχή μελέτης που επιλέχτηκε ήταν τα «ευάλωτα εδάφη» του Ταύρου. Η περιοχή παρουσιάζει ιδιαίτερο ενδιαφέρον διότι από τη μία αποτελεί ένα παλίμψηστο μνήμης και ιστορίας (Μακρά Τείχη, πρώην Φυλακές Συγγρού, Κοινωνικές κατοικίες) και από την άλλη διατηρεί στοιχεία γειτονιάς παρόλο που είναι αρκετά κοντά στο κέντρο της πόλης. Με αφορμή το εργαστήριο που πραγματοποιήθηκε «Σχεδιάζοντας τη Συνύπαρξη με τα Μακρά Τείχη στην επιφάνεια της πόλης», συγκροτήσαμε μια ομάδα Συμμετοχικού Σχεδιασμού ώστε αρχικά να εμβαθύνουμε στο τόπο και στους κατοίκους του και ταυτόχρονα να προσπαθήσουμε μαζί τους να ξανασκεφτούμε το δημόσιο χώρο ανάμεσα από τις πολυκατοικίες. Προς το παρόν, έχουμε καταφέρει το πρώτο βήμα συγκρότησης της ομάδας με τους κατοίκους και ανταλλαγή εμπειριών από το δημόσιο χώρο και τη μνήμη του μέσα από δράσεις που πραγματοποιήσαμε το προηγούμενο διάστημα. Ότι αφορά το δεύτερο βήμα, αποφασίσαμε με τους κατοίκους να κάνουμε ένα Κοινοτικό κήπο. Ως προπομπό του δεύτερου βήματος, σχεδίασα και κατασκεύασα σε φυσική κλίμακα αντικείμενα αστικής επίπλωσης (φωτιστικό, παγκάκι, πλάκες εδάφους, κάδο απορριμμάτων, γλάστρες) που στη μορφή τους παραπέμπουν συμβολικά στα Μακρά Τείχη και στις πρώην Φυλακές Συγγρού. Ο σκοπός των αντικειμένων ήταν οι προβληματισμοί που εγείρονται για το δημόσιο χώρο να παίρνουν υλική μορφή. Αυτό συνέβη μέσω δύο δράσεων που πραγματοποίησα, σε δύο διαφορετικούς δημόσιους χώρους στο συγκεκριμένο οικοδομικό τετράγωνο. Οι δράσεις είχαν στόχο την οικειοποίηση του δημόσιου χώρου και τη τοποθέτηση των αντικείμενων ανά κάτοικο είτε φυσικά είτε σε σχέδιο ώστε να δημιουργούνται εκδοχές δημόσιου χώρου.