Η παρούσα ερευνητική εργασία έχει ως σκοπό την αναζήτηση και τη κριτική μελέτη των βασικών χαρακτηριστικών της παραδοσιακής Ιαπωνικής αρχιτεκτονικής και της επίδρασής τους στην αρχιτεκτονική έκφραση και θεωρία στους δυτικούς πολιτισμούς. Ειδικότερα, το νέο αρχιτεκτονικό ύφος, sukiya-zukuri, αναπτύχθηκε και τελειοποιήθηκε στην κατασκευή των αιθουσών τσαγιού κατά τον 17ο αι. στην Ιαπωνία. Έκτοτε, οι αισθητικές και κατασκευαστικές ιδιαιτερότητές του έχουν αποτελέσει και εξακολουθούν να αποτελούν πηγή αισθητικής και συνθετικής έμπνευσης για πολλούς αρχιτέκτονες και καλλιτέχνες. Κατά την έρευνα αναζητούνται και αναλύονται οι κύριες συνθετικές, αισθητικές και κατασκευαστικές ιδιαιτερότητες του ύφους sukiya-zukuriκαι επιδιώκεται η βαθύτερη κατανόηση των φιλοσοφικών προσεγγίσεων, από τις οποίες διέπεται. Στη συνέχεια, πραγματοποιείται η διερεύνηση των μορφών επιρροής που δέχτηκαν οι δυτικοί πολιτισμοί, μέσω της παράθεσης υλοποιημένων αρχιτεκτονικών έργων. Σε κάθε ένα από τα αναφερόμενα παραδείγματα διακρίνονται ποικίλα συνθετικά και κατασκευαστικά στοιχεία με Ιαπωνικές ρίζες και οι διάφορες αισθητικές ερμηνείες τους. Τέλος, το αποτέλεσμα της ανάλυσης αυτής είναι ο εντοπισμός ορισμένων περιπτώσεων αρχιτεκτονικών προσεγγίσεων, κατά τις οποίες η Ιαπωνική φιλοσοφία σε συνδυασμό με τις ανεπτυγμένες πλέον τεχνολογίες υλικών και κατασκευής, συντέλεσε στη δημιουργία νέων υβριδικών αισθητικών στυλ, χωρικών διευθετήσεωνκαι καινοτόμων πρακτικών.
