Στην έρευνα που πραγματοποίησα εντόπισα διαφορετικές αναφορές και ερμηνείες για την έννοια καταφύγιο. Εδραιωμένες (τακτικές) και σε συνεχή εξέλιξη (δυναμικές) ερμηνείες και πρακτικές στην πορεία της ανθρωπότητας. Μέχρι σήμερα. Ο/Η άνθρωπος με ενεργό τοένστικτο της επιβίωσης δημιούργησε, δημιουργεί συνεχώς, χώρους ασφάλειας/καταφυγής από τους φυσικούς (καιρός, κλίμα) αλλά και τους ανθρωπογενείς (πόλεμος, πρώιμη-ύστερη βιομηχανική εποχή) κινδύνους που χρειάστηκε να διαχειριστεί. Από την κοιλιά – μήτρα της μητέρας στις φυσικές σπηλιές και τις τεχνητές καλύβες, βρίσκεται και δημιουργεί συνέχεια ομαδικά καταφύγια, καταφύγια-πόλεις, όπου συμβιώνει-επιβιώνει συλλογικά. Καταφύγιο είναι μια προσωρινή επαρκής λύση/απόφαση ασφάλειας που όμως απροσδόκητα, μπορεί να μετατραπεί σε εχθρικό περιβάλλον. Οι άνθρωποι χωρισμένοι σε ομάδες, σε φυλές, σε δούλους, σε υπηκόους, σε  εθνικά ορισμένους πολίτες χωρών συγκρούονται  συνεχώς μεταξύ τους. Κάθε φορά, η τεχνολογία των όπλων που χρησιμοποιείται δημιουργεί την ανάγκη για νέα ισχυρότερα καταφύγια. Ιδεολογικό-αισθητικό αντίβαρο στους πολέμους και τις καταστροφές, είναι η τεχνικές-αισθητικές εκφράσεις όπου δηλώνεται η συλλογική επιθυμία για γαλήνια και ειρηνική ζωή. Μία από αυτές τις εκφράσεις είναι ο κινηματογράφος που, θεωρώ πως, έχει χαρακτηριστικά καταφυγίου σε ορισμένο χώρο και χρόνο. Η εξέλιξη του κινηματογράφου (θέμα, ιδεολογικό υπόβαθρο, θέαση, μαθητεία σε ιδέες και κριτική) σε συνδυασμό με την εξέλιξη της επιστήμης και της τεχνολογίας συνέβαλαν ώστε η σχέση με την εκπομπή ακολουθιών εικόνων να γίνει αναπόσπαστο κομμάτι της εμπειρίας (γνώση-συμμετοχή στον πολιτισμό). Ο ψηφιακός χώρος/καταφύγιο που ορίζεται και περιορίζεται, οριοθετείται και εκτείνεται στην και από την οθόνη (εκπομπή ιδεολογίας) και οι σχέσεις που αναδύθηκαν και εδραιώθηκαν (πολιτικές-ιδεολογικές σχέσεις) προειδοποιούν για τη επερχόμενη λήξη του χρόνου ‘’παραμονής’’ σε αυτήν την άυλη μορφή καταφυγίου και την αναζήτηση νέου/νέων ιδεολογικών σχέσεων χώρου και χρόνου.