Η παρούσα ερευνητική εργασία πραγματεύεται την ιδιωτικοποίηση των δημοσίων χώρων στην Ελλάδα του 21^ου αιώνα και εστιάζει σε παραδείγματα στην πόλη της Λάρισας. Στο πρώτο μέρος, αρχικά γίνεται μια προσπάθεια ορισμού του δημοσίου χώρου μέσα από την ελληνική νομοθεσία. Έπειτα, αναλύονται οι τρόποι ιδιωτικοποίησης, χωρίζοντας το χρονικά διάστημα σε τρεις περιόδους. Την πρώτη περίοδο, πριν και μετά τους Ολυμπιακούς αγώνες, εμφανίστηκαν νομοθετικές ρυθμίσεις που ευνοούσαν την ιδιωτική πρωτοβουλία στο χώρο και τις κατασκευές, καθώς η περίοδος εκείνη εμφανίστηκε ως ευκαιρία τουριστικής ανάπτυξης και ανάπτυξης των υποδομών της χώρας. Στη συνέχεια, με την κρίση του 2008 και τα χρόνια που ακολούθησαν, η «υφαρπαγή γης» γίνεται πιο έντονη, καθώς μαζί με τη συνέχιση των επενδύσεων, υπάρχει και ο στόχος της αποπληρωμής του δημοσιονομικού χρέους. Τα τελευταία δύο χρόνια, με τη δυσκολία και το φόβο της πανδημίας, συνεχίζεται η νομοθέτηση σε βάρος του ελεύθερου δημοσίου χώρου. Στο δεύτερο μέρος, η εργασία εστιάζει στην πόλη της Λάρισας, όπου αρχικά γίνεται μια μικρή εισαγωγή για την πόλη, και αναλύονται παραδείγματα ιδιωτικοποίησης σε αυτή. Το πρώτο παράδειγμα αποτελεί το γήπεδο ποδοσφαίρου AELFCArena, το οποίο αποτελεί ένα ιδιωτικό γήπεδο σε αχρηστία που κατασκευάστηκε σε δημόσια έκταση που παραχωρήθηκε δωρεάν. Το επόμενο παράδειγμα, αποτελεί ένα δημοτικό κατάστημα στο Φρούριο το οποίο μισθώθηκε σε ιδιωτική επιχείρηση μαζί με τη δυνατότητα ριζικής ανακαίνισης, επηρεάζοντας και τη διαμόρφωση του περιβάλλοντος κοινόχρηστου χώρου. Το τελευταίο παράδειγμα πρόκειται για το αναψυκτήριο του Κηποθέατρου του πάρκου Αλκαζάρ, που ομοίως με το προηγούμενο μισθώθηκε και ανακαινίστηκε, ενώ ο επιχειρηματίας ανέλαβε και τη συντήρηση και διαχείριση του δημοτικού θεάτρου. Τέλος, στο τελευταίο μέρος της εργασίας γίνεται μια προσπάθεια ανάλυσης των επιπτώσεων που έχουν όλα αυτά στη ζωή των κατοίκων της πόλης και παρατίθενται κάποιες προσωπικές σκέψεις.