Το αντικείμενο μελέτης του παρόντος ερευνητικού θέματος εξετάζει τον τρόπο που εξελίσσεται ο εξώστης στην αθηναϊκή πολυκατοικία από την περίοδο του μεσοπολέμου μέχρι σήμερα. Αναλύονται οι παράγοντες που οδήγησαν στη δημιουργία και την αναγκαιότητα της ύπαρξης του, των μεταβολών που υπέστη και του πλαισίου μέσα στο οποίο επαναπροσδιορίζεται. Παράλληλα διερευνάται η συνεκτική σχέση του μπαλκονιού με την όψη και την πόλη, σε μια ρέουσα κατάσταση που το ένα παρεμβαίνει στο άλλο διαρκώς, άλλοτε με τρόπο ευεργετικό και γενναιόδωρο, άλλοτε βίαιο και ριζοσπαστικό ή εντελώς αδιάφορο και συμβατικό. Αυτές οι συμπεριφορές αναπτύσσονται μέσα από ένα τρίπτυχο παραμέτρων, που έχει τη δυνατότητα να ρυθμίζεται και να απορρυθμίζεται ταυτόχρονα, και αποτελούνται από το θεσμικό πλαίσιο, την αρχιτεκτονική και το κατασκευαστικό-τεχνολογικό γίγνεσθαι. Οι τρεις μοχλοί κίνησης της οικοδομικής δραστηριότητας συμπορεύονται και αλληλοεπιδρούν σε μια οριακή κατάσταση διαμόρφωσης της όψης της αθηναϊκής πολυκατοίκησης που συμπαρασύρει μαζί της, ολόκληρο το αστικό τοπίο. Το αποτύπωμα αυτής της διαδρομής στις περιόδους της έντονης ανοικοδόμησης, των εναλλαγών των οικοδομικών κανονισμών και των ιστορικών γεγονότων στην πόλη και την ευρύτερη εικόνα της. Μέσα από την εκφορά παραδειγμάτων και τη διαδοχική ανάλυση τους γίνεται μια προσπάθεια απάντησης σε ερωτήματα που αφορούν τη σημασία του σχεδιασμού των εξωστών για τον αρχιτέκτονα, τις ποιότητες που προσδίδουν στη διαβίωση ενός κτιρίου, τη ζωτικότητα και την ελευθερία που προσφέρουν στο χρήστη, τη σημαντικότητα του ιδιόκτητου υπαίθριου χώρου. Τέλος διαπραγματεύεται τον τρόπο της συνδιάλεξης που μπορεί να προσφέρει ο σχεδιασμός ενός μπαλκονιού με την πόλη και τον ορίζοντα και τελικά την υποχρεωτικότητα της ύπαρξης του σε κάθε πολυκατοικία, ικανή να καθορίσει την αγοραστική αξία των διαμερισμάτων.