Η παρούσα ερευνητική εργασία, έχει ως κεντρικό θέμα την διερεύνηση του χειρισμού του όρου «τοπίο», ρίχνοντας το βάρος της στη συνέχεια στην περίπτωση μελέτης του ευρύτερου ελληνικού τοπίου. Με δεδομένο την κατανόηση των παραπάνω όρων επιχειρείται η αποκρυπτογράφηση των αιτιών των επικρατέστερων τάσεων ως προς την εξιδανίκευση της εικόνας του, ενώ παράλληλα ένα ευρύ τμήμα του παραμένει στην αφάνεια.

Γίνεται λοιπόν ένας διαχωρισμός στο ελληνικό φυσικό τοπίο, μεταξύ των καλαίσθητων/ κερδοφόρων τουριστικών τοπίων και των καθημερινών μεταβατικών τοπίων, πάνω στα οποία έχουν ασκηθεί δυσμενής πρακτικές ιδιαίτερα του δευτερογενή/παραγωγικού τομέα, όπως  βιομηχανικά κατάλοιπα κλπ. Καταλυτικό ρόλο σε αυτό το γεγονός, είχε η αναπαραγωγή, διαμέσου της φωτογραφικής τέχνης επί συναπτές δεκαετίες, μιας πλασματικής μονοδιάστατης του εικόνας, και η δημιουργία μιας λανθασμένης συλλογικής συνείδησης ως προς την σημασία/ ιδεολογία του ελληνικού τοπίου.

Με βάση λοιπόν τα παραπάνω, επιχειρείται αναθεώρηση των παραπάνω δεδομένων, καθώς  εξετάζεται η επίδραση πλέον της σύγχρονης ελληνικής φωτογραφίας στο ‘’κατεστραμμένο’’ τοπίο.Με την σειρά τους, σύγχρονοι καλλιτέχνες αφουγκράζονται την ελληνική ύπαιθρο, καθώς με το έργο τους έχουν ως αυτοσκοπό την πολιτισμική αναβάθμιση της, την οικολογική ευαισθητοποίηση και την επαναπροσέγγιση της ως αναπόσπαστο κομμάτι του βίου μας. Η φωτογραφία αποδεικνύεται και πάλι ως το μέσο που  καλείται να επηρεάσει την κοινή ελληνική συνείδηση, αυτή τη φορά μέσα από μια σειρά φωτογραφικών παραδειγμάτων με περιεχόμενο που αντιτίθεται σε οποιοδήποτε εικονογραφικό συμβολισμό με κυρίαρχο στόχο την εμπορικότητα του ελληνικού τοπίου.