Το χωριό των Λεχωνίων στο Πήλιο κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας ήταν μια περιοχή με εμφανή τον φρουριακό και αμυντικό της χαρακτήρα, καθώς υπήρχαν πάνω από εξήντα οχυροί πύργοι - πυργόσπιτα. Στην παρούσα ερευνητική εργασία μελετάται η ζωή και ο τρόπος άμυνας των επαναστατημένων Ελλήνων του 1821 στα βουνά της χώρας υπογραμμίζοντας την σημαντικότητα του ορεινού τοπίου, αλλά και η επιρροή των πρώτων οχυρωματικών πύργων στην μετέπειτα τοπική πηλιορείτικη αρχιτεκτονική. Εξετάζονται αναλυτικά η πολεμική τακτική που χρησιμοποιούνταν από τους κλέφτες και προερχόταν από την ακριτική πολεμική παραδρομή της Βυζαντινής περιόδου, καθώς και τα χαρακτηριστικά ενός οχυρού πύργου. Η πολεμική παραδρομή θέτει τις βάσεις για τον κλεφτοπόλεμο και εξελίσσεται σύμφωνα με τις ανάγκες των πολεμιστών του 1821. 

Μέσω της έρευνας και της περιπλάνησης στο χωριό των Λεχωνίων στόχος ήταν να αντληθούν περισσότερα στοιχεία για την ιστορία του τόπου και πληροφορίες για τα πρότυπα κτίσματα του Πηλίου που οδήγησαν στο συγκεκριμένο τρόπο σχεδιασμού της πηλιορείτικης αρχιτεκτονικής. Για το λόγο αυτό η επιτόπια έρευνα, η επίσκεψη και η καταγραφή των μοναδικών πύργων που έχουν απομείνει πλέον στο χωριό είναι απαραίτητη. Η παρατήρηση και ο συνδυασμός εικόνας και αρχιτεκτονικών πληροφοριών βοηθούν περισσότερο στην κατανόηση τόσο του τρόπου κατασκευής όσο και του λόγου για τους οποίους ακολουθούνταν μια συγκεκριμένη δομή εσωτερικά και εξωτερικά των πυργόσπιτων.