Τα τελευταία χρόνια παρατηρείται αρκετά έντονο ενδιαφέρον για τις διάτρητες όψεις των κτηρίων, σε παγκόσμιο επίπεδο. Η διάτρηση όμως στο περίβλημα των κτηρίων, δεν αποτελεί νέο τόπο στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό, αντιθέτως οι ρίζες της συναντώνται σε αρκετά πρώιμο στάδιο του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού. Ουσιαστικά, το έντονο ενδιαφέρον που παρατηρείται τις τελευταίες δεκαετίες έχει προκύψει από τις νέες τεχνολογίες, τα νέα υλικά και τις νέες μεθόδους σχεδιασμού και κατασκευής που σταδιακά εμφανίζονται και εξελίσσονται στον κλάδο της αρχιτεκτονικής. Η παρούσα ερευνητική εργασία μελετά με χρονολογική σειρά την εξέλιξη της διάτρησης που συναντάται στις επιδερμίδες των κτηρίων, αναλύοντας συγχρόνως τα βασικά χαρακτηριστικά των διατρήσεων, τις χρήσεις και την μορφολογία τους ανά το πέρασμα των χρόνων. Αρχικά γίνεται μια παρουσίαση των πρώτων μορφών διάτρησης στα κτήρια, με ανάλυση των λειτουργιών τους. Στην συνέχεια αναλύονται έννοιες όπως τα μοτίβα, οι νέοι τρόποι σχεδιασμού και παραγωγής, καθώς και πως αυτά επηρέασαν την εξέλιξη των διάτρητων όψεων. Τέλος, με την χρήση ξενόγλωσσης βιβλιογραφίας και με την παράθεση παραδειγμάτων, αναλύονται ορισμένα διάτρητα κτήρια του σήμερα και πραγματοποιείται η σύγκριση τους με τις πρώτες μορφές διάτρησης που αναλύθηκαν, που οδηγούν σε συμπεράσματα για τα στοιχεία που αλλοιώθηκαν ή διατηρήθηκαν ανά τα χρόνια.