Τη στιγμή που o συλλογικός χαρακτήρας της θρησκείας, τα τελετουργικά αλλά και η προσωπική πίστη υποχωρούν, μια νέα «γοητεία του θανάτου» αναδύεται μέσω μιας «εκκοσμικευμένης εσχατολογίας» (Davis 2005). Η αυξανόμενη θεσμοθέτηση της οικολογικής ηθικής με την ανάδειξη της ανακύκλωσης σε αυταπόδεικτο «καλό», μεταμορφώνουν στη γενική νοοτροπία το σώμα του νεκρού από «μίασμα» σε δυνάμει «δώρο» για τους ζώντες οργανισμούς και την κοινωνία.

 Σε αυτό το πλαίσιο και λαμβάνοντας επιπλέον υπόψιν τα νέα αφηγήματα της υλικότητας και της εμμένειας για τις σχέσεις ανθρώπινου και μη ανθρώπινου  επιχειρούμε να περιγράψουμε σύγχρονα σενάρια συλλογικών πρακτικών «πάνω  από το νεκρό σώμα» καθώς και τους χώρους που θα τα υποδεχτούν. Παρεμβαίνουμε με τη λογική της παρείσφρησης, στην περιοχή του Ελαιώνα της Αθήνας, περιοχή που βρίσκεται αθέατη δίπλα στο κέντρο της πόλης και συγκεντρώνει όλες τις απωθημένες χρήσεις της. Το σενάριό μας εκτυλίσσεται σε 2 οικόπεδα επί της οδού Αγίου Πολυκάρπου τα οποία συνδέουμε μέσω εσωτερικής διαδρομής. Στο πρώτο οικόπεδο εισαγόμαστε μέσω μιας  στοάς που λειτουργεί ως πύλη. Σταδιακά, προχωρώντας από έξω προς τα μέσα, βρίσκουμε τις χρήσεις της αγοράς-παζαριού, του αστικού λαχανόκηπου και της πλατείας παιχνιδιού. Η πορεία καταλήγει σε ξέφωτο-λιβάδι ανάμεσα στις αποθήκες και τα εγκαταλελειμμένα της περιοχής. Στο τέλος του λιβαδιού βρίσκεται η αρχή της εσωτερικής διαδρομής («φαράγγι») που οδηγεί στο δεύτερο οικόπεδο. Βασικό πρόγραμμα του δεύτερου οικοπέδου είναι η αφενός η ταφή του νεκρού(στα πρότυπα της μεθόδου της φυσικής ταφής) και αφετέρου το επικήδειο γεύμα. Για τον σκοπό αυτό τοποθετούμε εκεί υπαίθριες κουζίνες που μπορούν να επενδυθούν με ελαφριές κατασκευές και μικροαντικείμενα. Η περιοχή απευθύνεται εξίσου στους  οικείους του νεκρού, τους κατοίκους της περιοχής και τους επισκέπτες από πιο μακρινά σημεία της πόλης