Το ερευνητικό αυτό πραγματεύεται λιμναίους και ελώδεις πολιτισμούς που υπήρχαν (Λίμνη Κάρλα) ή που συνεχίζουν ακόμη να υπάρχουν (Ιράκ – Τιτικάκα) εξετάζοντας τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους. Το βασικό οικοδομικό υλικό τους είναι το καλάμι το οποίο βρίσκεται εν αφθονία στο χώρο τους. Οικοδομούν με αυτό και με βάση τις ιδιαιτερότητές τους τα ήθη, έθιμα, κλιματολογικές και τοπικές συνθήκες. Φτιάχνουν τις καλύβες τους σε απόλυτη αρμονία με το περιβάλλον τους και προσπαθούν να συνυπάρξουν με τη φύση και όχι να προφυλαχθούν από αυτή σε ένα συνεχές δούναι και λαβείν.

Πολλές λίμνες και έλη έχουν αποξηραθεί με την πάροδο του χρόνου, είτε για λόγους υγειονομικών συνθηκών, είτε για λόγους πολιτικής όπως στα ιρακινά έλη είτε για περισσότερα καλλιεργήσιμα εδάφη όπως στη λίμνη Κάρλα. Αποτέλεσμα της αποξήρανσης είναι η συρρίκνωση των πολιτισμών αυτών και η σταδιακή εξαφάνισή τους. Άλλος σημαντικός παράγοντας αλλοίωσης της τοπικής κουλτούρας είναι ο τουρισμός όπως στη λίμνη Τιτικάκα, και το οικονομικό σύστημα της παγκοσμιοποίησης. Ένα σύστημα που έχει σαν στόχο την ομογενοποίηση του πλανήτη με αποτέλεσμα τη συρρίκνωση ή την αλλοίωση κάθε παραδοσιακού πολιτισμού.

Στη ερευνητική εργασία παρουσιάζονται τρεις παραδοσιακοί οικισμοί, ένας στον ελλαδικό χώρο (η περίπτωση της λίμνης Κάρλας), τα Ιρακινά έλη στην περιοχή του Τίγρη και του Ευφράτη και η λίμνη Τιτικάκα στα σύνορα Βολιβίας – Περού. Τρεις πολιτισμοί πολύ μακριά ο ένας από τον άλλο με κοινό χαρακτηριστικό τους το οικοδομικό υλικό δηλαδή το καλάμι και τη σύνδεση της κατασκευής με τον πυθμένα της λίμνης. Παρά το γεγονός ότι και στις τρεις περιπτώσεις γίνεται χρήση του ίδιου οικοδομικού υλικού το αποτέλεσμα των οικοδομημάτων ως προς τη δομή και τη μορφή διαφέρει καθώς εμπλέκονται τα πολιτισμικά και κλιματολογικά στοιχεία του κάθε πολιτισμού.