Mε την πάροδο του χρόνου, η Συριανή κοινωνία απομακρύνεται από τα εναπομείναντα αρχιτεκτονικά έργα της πολυπολιτισμικής κληρονομίας της, αγνοώντας άλλοτε την καλλιτεχνική τους αξία και άλλοτε την επείγουσα για διαφύλαξη κατάστασή τους, καθώς έχουν υπομείνει μεγάλη αλλοίωση στο χρόνο, δίχως την παραμικρή φροντίδα. Το φαινόμενο αυτό, εκδηλώνεται πιο έντονα στα εκτός πόλης έργα, καθώς δεν χρήζουν ανάγκη άμεσης φροντίδας, σε αντίθεση με τα εντός πόλης, των οποίων η παραμέληση μπορεί να οδηγήσει σε φθορά του αστικού ιστού σε περίπτωση κατάρρευσης. Έτσι, η έρευνα αυτή έχει στόχο να επισημάνει την σπουδαιότητα αυτών των έργων μέσα από την κοινωνική και αρχιτεκτονική τους ανάλυση. Πιο συγκεκριμένα, παρουσιάζει τα εκτός πόλης ιδιωτικά αρχιτεκτονικά έργα της Σύρου, την περίοδο 1822- 1922, με στόχο να αναδείξει μια αισθητική διαφορετική αυτής της Ερμούπολης, για την οποία είναι κοινώς γνωστό το νησί. Η αρχιτεκτονική που αναπτύχθηκε στην εξοχή της Σύρου, ενώ αφορά μια εξίσου ιδιαίτερη περίπτωση, δεν έχει λάβει την αρμόζουσα προσοχή. Ως γηγενής Συριανή λοιπόν, μεγαλωμένη στα περίχωρα, είχα την ευκαιρία από μικρή να έρθω σε επαφή με κάποια από αυτά τα κτίρια ώστε να κεντρίσουν το ενδιαφέρον μου, καθώς κάποια χρησιμοποιούνται πλέον για δημόσιες υπηρεσίες και εκδηλώσεις, ενώ πολλά από αυτά έχουν αποκατασταθεί από ιδιώτες. Οι περισσότεροι εκ των οποίων επέλεξαν να κατοικίσουν σε αυτά σήμερα, τους κέρδισε όχι μόνο η μορφή τους αλλά και στοιχεία που υπήρξαν ο λόγος για να κατασκευαστούν από τους αρχικούς ιδιοκτήτες τους. Τα στοιχεία αυτά, αφορούν την συνέχεια μιας παράδοσης, αυτής των εύπορων προσφύγων Χιακής καταγωγής, η οποία σε συνδυασμό με τον εξευρωπαϊσμό του νησιού εξελίσσεται σε τοπική κουλτούρα.