Ο δημόσιος χώρος, και ειδικότερα ο δημόσιος αστικός χώρος, περιλαμβάνει όλα τα στοιχεία του αστικού ιστού τα οποία είναι προσβάσιμα από το ευρύ κοινό, όπως πλατείες, υπαίθριοι χώροι, δρόμοι, πάρκα, βιβλιοθήκες κ.ά. Πέρα από την υλική του υπόσταση, είναι ο χώρος όπου συναντώνται οι άνθρωποι με στόχο να ικανοποιήσουν διάφορες ανάγκες και επιθυμίες τους. Αυτό σημαίνει ότι ο δημόσιος αστικός χώρος πληροί ταυτοχρόνως διάφορους ρόλους, γεγονός που του προσδίδει πολλαπλές ταυτότητες: είναι το πεδίο της δημόσιας ζωής, το πεδίο της κοινωνικής αλληλεπίδρασης των ανθρώπων, το πεδίο έκφρασης της πολυπολιτισμικότητας, το πεδίο της συλλογικής μνήμης. Οι άνθρωποι και οι κοινωνικές ομάδες τον διεκδικούν για την ικανοποίηση των επιθυμιών τους και στην προσπάθειά τους αυτή ταυτίζονται, συνεργάζονται ή και συγκρούονται. Στόχος τής εργασίας αυτής είναι η διερεύνηση των μετασχηματισμών τού δημόσιου αστικού χώρου στο χρόνο, μέσω των διεκδικήσεών του από τους διάφορους χρήστες. Αντικείμενο της εργασίας αποτελεί ο πεζόδρομος της Ικτίνου και Ζεύξιδος στο ιστορικό κέντρο τής πόλης τής Θεσσαλονίκης. Η έρευνα πραγματοποιήθηκε μέσα από τη μελέτη δημοσιευμάτων στα τοπικά έντυπα και ηλεκτρονικά Μ.Μ.Ε.. Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, ο πεζόδρομος της Ικτίνου και Ζεύξιδος, χώρος με συλλογική μνήμη ταυτισμένη με τα σχολεία της οδού Ικτίνου, μετασχηματίσθηκε σημαντικά τα τελευταία χρόνια, λόγω της διεκδίκησής του από διάφορες κοινωνικές ομάδες. Από χώρος αυθόρμητης συνάντησης κυρίως νέων ανθρώπων, σήμερα είναι ένας χώρος όπου κυριαρχούν τα τραπεζοκαθίσματα παρακείμενων καταστημάτων αναψυχής, ενώ παράλληλα η συλλογική μνήμη του χώρου έχει εξασθενίσει.