Με αφορμή τη θεματική των «αυτοκτονιών της οικονομικής κρίσης», αναζήτησα και συγκέντρωσα δημοσιογραφικά άρθρα της περιόδου 2009 με 2014, που αφορούν αυτοκτονίες και το φαινόμενο της αύξησης τους. Η εργασία αυτή αφορά την ανάλυση του λόγου (discourseanalysis) αυτών των άρθρων. Η ανάλυση πραγματοποιήθηκε σε τέσσερις άξονες, ακολουθώντας την μεθοδολογία που προτείνεται από τον Κύρκο Δοξιάδη και έννοιες του Μισέλ Φουκώ. Αρχικά εξετάστηκαν τα αντικείμενα αναφοράς των άρθρων. Τα άρθρα αναφέρονται σε περιστατικά αυτοκτονιών και στην αυξητική τάση αυτών, πάντα συνδέοντας τα με την οικονομική κρίση. Παρόλα αυτά, από τη σύγκριση των δημοσιευμάτων με τα στατιστικά στοιχεία της ΕΛ.ΣΤΑΤ., φαίνεται πως οι αναφορές στην αύξηση των αυτοκτονιών ήταν ατεκμηρίωτες έως και άστοχες. Στη συνέχεια εξετάστηκε ο τρόπος εκφοράς των άρθρων. Καθώς στα άρθρα εμπεριέχονται τα λεγόμενα διαφορετικών υποκειμένων, διακρίνονται και οι τρόποι εκφοράς που αντιστοιχούν σε αυτά. Παραθέσεις, επεξηγήσεις, μαρτυρίες και ομολογίες συνθέτουν το λόγο των άρθρων, οδηγώντας στον παραλληλισμό των τελευταίων με την έννοια της αληθουργίας, δηλαδή μιας διαδικασίας όπου διαφορετικά υποκείμενα προβαίνουν σε καθαρές, ατεκμηρίωτες και πλεονάζουσες εκδηλώσεις αλήθειας. Έπειτα, εξετάστηκαν οι έννοιες που χρησιμοποιούνται στα άρθρα. Από αυτές εντοπίστηκε η σύνδεση των άρθρων με εγχειρίδια του Π.Ο.Υ. που αφορούν την πρόληψη αυτοκτονιών. Βάση αυτής της σύνδεσης φαίνεται πως τα συγκεκριμένα άρθρα δεν εφαρμόζουν μια «υπεύθυνη ενημέρωση», κατάλληλη για την πρόληψη των αυτοκτονιών. Όμως, αποτελούν ένα μέσο διεύρυνσης του ενδιαφέροντος γύρω από τις αυτοκτονίες, ώστε η Πολιτεία να κινητοποιηθεί και να οργανώσει μια στρατηγική πρόληψης. Τέλος τα άρθρα εξετάστηκαν ως προς τη στρατηγική που ακολουθούν. Καθώς συμβάλουν στη δημιουργία μιας «εθνικής στρατηγικής πρόληψης των αυτοκτονιών», η στρατηγική που ακολουθούν δεν είναι απλά υγειονομική, αλλά πολιτική. Ακολουθώντας τις αναλύσεις του Φουκώ για την πολιτική διακυβέρνηση, φαίνεται πως η σύνδεση των συγκεκριμένων άρθρων, της πολιτικής διακυβέρνησης και της πρόληψης των αυτοκτονιών προκύπτει από και σηματοδοτεί μια νεοφιλελεύθερη κυβερνητικότητα. Επομένως, τα συγκεκριμένα άρθρα διαμεσολαβούν μεταξύ κυβερνώντων και κυβερνωμένων για την οργάνωση ενός βιοπολιτικού συντονισμού που θα προστατεύει τους πολίτες από τον κίνδυνο της αυτοκτονίας, ενώ παράλληλα θα εξασφαλίζει την οικονομική ανεξαρτησία του καθενός, ανεξαρτήτως της επισφαλούς θέσης του.