Στο παρακάτω δοκίμιο, προσπαθώ να κατανοήσω και έπειτα να αναδείξω, κατά πόσο η ανάδραση του ερεθίσματος από το νοητό χώρο λήψης του συμβάλλει – και με ποιο τρόπο – στη συνείδηση του υποκειμένου ως ζήτημα κυρίως οπτικής, εξαρτημένα από την εκάστοτε πολιτισμική περίοδο και τις αντίστοιχες σχέσεις παραγωγής. Αυτό το εξετάζω μέσα από 7 κάδρα όπου σ’ αυτά τοποθετώ έργα τέχνης σε σχέση με το μέσο αναπαράστασης που αναδεικνύουν και σε σχέση με το αντίστοιχο πολιτιστικό και πολιτικό υπόβαθρο δημιουργίας τους. Πρόθεση μου λοιπόν, είναι η σύνδεση μέσου και αντικειμένου ανά ιστορικά ρεύματα και τι σήμανε αυτό για το υποκείμενο. Αυτό θα περιλαμβάνει τη σκιαγράφηση ενός συνόλου σχετικών γεγονότων που παρήγαγαν κρίσιμους τρόπους με τους οποίους οι αισθήσεις και κυρίως η όραση συζητήθηκαν, τέθηκαν υπό έλεγχο και ενσαρκώθηκαν σε πολιτιστικές και επιστημονικές πρακτικές.

Μπορεί η εργασία αυτή να ειδωθεί ως μια αποσπασματική γραφή της ιστορίας της αισθητικής, τουλάχιστον της δικιάς μου ερμηνείας και αντίληψης ανά τα χρόνια σπουδών μου, ως τα σημεία τομών στις διαδικασίες παραγωγής του ιστορικού «γίγνεσθαι», «τα πικαρίσματα» και «οι κοιλάδες» των δυναμικών της εμπειρίας. Το κείμενο είναι ένα πολύμορφο και κατακερματισμένο κείμενο γραμμένο σε διαφορετικούς χρόνους και διαφορετικές διαθέσεις και ίσως κατά το Ρόλαν Μπαρτ είναι ένα  κείμενο «σ’ ένα πολυδιάστατο χώρο στον οποίο μια ποικιλία γραφών, εκ των οποίων, καμία δεν είναι πρωτότυπη, αναμειγνύονται και συγκρούονται.»