Ως κάτοικοι του Παγκρατίου, παρατηρούμε πως η περιοχή τα τελευταία χρόνια αλλάζει-μεταμορφώνεται από μέσα προς τα έξω. Εκτεταμένες ανακαινίσεις έχουν ως αποτέλεσμα την παραγωγή τεράστιας ποσότητας αρχιτεκτονικών (και μη) αποβλήτων τα οποία εντοπίζονται σε ολόκληρη την έκταση της ευρύτερης περιοχής.

 Ενσωματώνοντας την έννοια του ρακοσυλλέκτη, χαρτογραφούμε, φωτογραφίζουμε και συλλέγουμε τα απόβλητα. Έπειτα από τον καθαρισμό, την ταξινόμηση και το θρυμματισμό-διαμελισμό τους , χρησιμοποιούμε-επινοούμε σύγχρονες παραλλαγές της τεχνικής του μωσαϊκού με σκοπό να δημιουργήσουμε νέες επιφάνειες-νέα υλικά, δίνοντας με αυτόν τον τρόπο νέα χρήση, νέα ζωή, σε υλικά των οποίων ο χρόνος λειτουργικότητας-ζωής θεωρούταν πεπερασμένος.

 Μέσω πειραματισμών, δοκιμών και σφαλμάτων σε κλίμακα 1:1 γεννιούνται τελικά νέες επιφάνειες τις οποίες συνθέτουμε σε μία αυτοσχέδια κατασκευή-γλυπτό. Τα αρχιτεκτονικά θραύσματα έχουν μετατραπεί πλέον σε απολιθώματα, spolia, κομμάτια παλαιότερων γενιών ενσωματωμένα σε μία νέα δομή.

 Επιλέγουμε το οικόπεδο μεταξύ των οδών Υβίκου και Ζάππα. Επισήμως αποτελεί ιδιοκτησία του δήμου, γεγονός όμως αμφιλεγόμενο, αφού ορισμένες οικογένειες ισχυρίζονται πως αποτελεί ιδιοκτησία τους. Μελετώντας-αναζητώντας τα όρια του ιδιωτικού-δημόσιου, τους τρόπους οικειοποίησης ενός χώρου, τη σημασία της γειτονιάς -της κοινότητας- της συμμετοχής τόσο σε προσωπικό όσο και σε συλλογικό επίπεδο, θέλουμε να παράγουμε δημόσιο χώρο, εντάσσοντας χρήστες/τεχνίτες στην διαδικασία κατασκευής.

 Ενσωματώνουμε τη διαδικασία κατασκευής αυτοσχέδιων μωσαϊκών σε κλίμακα κτηρίου. Ένας μηχανισμός-γλυπτό αποτελούμενος από έναν σπαστήρα, μία μπετονιέρα, και μία αντλία αποτελεί τον πυρήνα της δομής. Ο μηχανισμός αυτός τροφοδοτεί ένα σύστημα σωλήνων που περικλείει όλη τη κατασκευή, έχοντας απολήξεις σε επιλεγμένες κάθετες και οριζόντιες επιφάνειες. Απόβλητα συλλέγονται, καθαρίζονται, ταξινομούνται και στη συνέχεια με τη βοήθεια του χρήστη-τεχνίτη-κατασκευαστή, τοποθετούνται μέσα στο μηχανισμό. Εκεί θρυματίζονται, αναμειγνείονται με μπετόν και στη συνέχεια διοχετεύονται στην επιλεγμένη κτηριακή επιφάνεια.

 Με αυτόν τον τρόπο, σταδιακά ‘εκτυπώνεται’ μία τρισδιάστατη πλατεία, ένα labour palace, ένα αέναο εργοτάξιο που συνεχώς εξελίσσεται μέσω της συμμετοχής, δίνοντας έμφαση τόσο στο προσωπικό όσο και στο συλλογικό αποτύπωμα. Η εργασία/μόχθος αποκτά νέες διαστάσεις, και επιχειρείται η σύνδεση της τόσο με τη διασκέδαση όσο και με τις έννοιες της κοινωνικοποίησης και της αύξησης της συλλογικής συνείδησης.

 Διακρίνονται δύο φάσεις της κατασκευής. Στην πρώτη, ένας καθολικά μεταλλικός φορέας  αποτελούμενος από κολώνες, πλέγματα και σωλήνες, τοποθετείται στο οικόπεδο έχοντας ως πυρήνα τον μηχανισμό παραγωγής μωσαϊκού. Στο ισόγειο απόβλητα συλλέγονται, καθαρίζονται και ταξινομούνται, καθώς επίσης κατασκευάζονται και καλούπια τα οποία τοποθετούνται στην εκάστοτε επιφάνεια που ο χρήστης επιθυμεί να γεμίσει.

 Στον πρώτο όροφο, μωσαϊκά μικρότερης κλίμακας κατασκευάζονται-στεγνώνουν-τρίβονται και συντίθενται σε αυτοσχέδια έπιπλα-γλυπτά, τα οποία στη συνέχεια τοποθετούνται σε επιλεγμένες περιοχές της πλατείας.

 Η ρίψη των αποβλήτων γίνεται από την κορυφή του μηχανισμού, η οποία βρίσκεται στο επίπεδο του πατώματος του δευτέρου ορόφου. Στη συνέχεια ανοίγουν οι κατάλληλοι κόμβοι του υδραυλικού συστήματος με σκοπό το μπετόν να καταλήξει στον επιθυμητό τοίχο/δάπεδο. Έπειτα, ο χρήστης γεμίζει την επιφάνεια χρησιμοποιώντας την απόληξη του εκάστοτε σωλήνα.

 Με αυτόν τον τρόπο, σταδιακά ‘εκτυπώνονται’ όλες οι καθορισμένες κάθετες και οριζόντιες επιφανείς. Στη δεύτερη φάση, η κατασκευή έχει πλέον ενσωματωμένα μωσαϊκά πάνω στα μεταλλικά της στοιχεία. Η διαδικασίας γεμίσματος τελειώνει, ο μηχανισμός όμως παραμένει εκεί, μετατρέπεται και αυτός παροδικά σε απολίθωμα. Παράλληλα, η μικρότερης κλίμακας διαδικασία παραγωγής μωσαϊκών-κατασκευής επίπλων συνεχίζεται. Η δομή αποτελεί πλέον μία τρισδιάστατη πλατεία-εργαστήριο, ένα τοπικό φόρουμ-κέντρο κοινωνικοποίησης μέσω της πρακτικής της χειροτεχνίας, ένας δημόσιος χώρος κατασκευασμένος από την κοινότητα για την κοινότητα, έχοντας πλέον το εμφανές ατομικό αλλά και συλλογικό αποτύπωμα των χρηστών/κατασκευαστών.