Η ορεινή αρχιτεκτονική προϋποθέτει ένα στενό διάλογο με τη φύση. Σε μεγάλα υψόμετρα αυτό που χαρακτηρίζει έναν αρχιτεκτονικό σχεδιασμό έχει να κάνει με διάφορα στοιχεία, όπως είναι το θέμα της συμπαγούς και εσωστρεφούς δομής, το οποίο παρατηρείται έντονα στα ορεινά καταλύματα που εξετάζουμε. Η παρούσα ερευνητική εργασία θα εστιάσει σε θέματα που αφορούν στην εξέλιξη αυτών των κτισμάτων στο βουνό. Πιο συγκεκριμένα, γίνεται αναφορά στη σημασία των βουνών για τον άνθρωπο και στο άθλημα της ορειβασίας και το πώς αυτή αναπτύχθηκε με τα χρόνια. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στο κομμάτι της εξέλιξης της ελληνικής ορειβασίας και στις διάφορες παραλλαγές της. Επιπλέον, στα πλαίσια αυτής της έρευνας, μελετήθηκε η σχέση των ορεινών καταφυγίων με τη σχέση της καλύβας, σε ευρύτερο πεδίο. Αυτό διερευνάται μέσα από την ελάχιστη κατοίκηση και την πορεία του ανθρώπου προς το “λιγότερο”. Με διάφορες αναφορές σε καλύβες που ήδη υπάρχουν, εξετάζουμε αυτή τη συγγενική σχέση, δηλαδή της καλύβας και του καταφυγίου. Ένα βασικό κομμάτι του ερευνητικού θέματος αποτελεί η παράθεση συγκεκριμένων παραδειγμάτων ορεινών καταλυμάτων και καταφυγίων στο εξωτερικό και στην Ελλάδα. Αυτό περιλαμβάνει τη μελέτη των ζητημάτων που αφορούν την ορεινή αρχιτεκτονική και την ένταξη αυτών των υποδομών σε περιοχές μεγάλου υψομέτρου. Ταυτόχρονα, γίνεται παρουσίαση των βασικών στοιχείων που χαρακτηρίζουν αυτά τα παραδείγματα, εντοπίζοντας κοινά μέρη αλλά και διαφορές. Τέλος, περιγράφεται η ζωή του ανθρώπου σε τέτοια ορεινά καταλύματα και γενικά στο γεγονός της συνύπαρξής του με άλλους ανθρώπους στον ίδιο χώρο. Παράλληλα,  εντοπίζονται και άλλες τέτοιες σχέσεις που αναπτύσσονται μεταξύ τους σε ένα απομακρυσμένο και σχετικά απομονωμένο μέρος, μακριά από τον πολιτισμό.