Η παρούσα μελέτη αφορά την ερμηνεία και παρατήρηση των ηρώων και των χώρων, μέσα από τα μυθιστορήματα Έγκλημα και Τιμωρία και Σημειώσεις από το υπόγειο του Ντοστογιέφσκι . Πραγματοποιείται ανάλυση των χαρακτήρων, της συνείδησης και των πτυχών της ανθρώπινης ψυχολογίας και υπόστασης, ενώ εξετάζεται η ρεαλιστικότητα και η αντικειμενικότητα, η οποία προσεγγίζεται μέσω του διαλόγου στο έργο του Ντοστογιέφσκι. Ο ίδιος ως δημιουργός του πολυφωνικού μυθιστορήματος, χρησιμοποιεί την έννοια της πολυφωνίας και συγκεντρώνει αντιτιθέμενα και αντιφατικά στοιχεία, σχηματίζοντας σύνολα, τα οποία τα χρησιμοποιεί σε όλες τις αφηγηματικές τεχνικές του βιβλίου του. Ο συγγραφέας παραθετει ενδελεχεις περιγραφες του χωρου, στον οποιο πραγματοποιειται η ηθικη δραση των ηρώων. Η εμπειρια του ηρωα μεσα στο χώρο που κατοικεί, η αντίληψη του για αυτόν, η κίνηση , η τοποθεσία και ο προσανατολισμός του, αντικατοπτρίζει την ηθική και υπαρξιακή του πορεία. Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί ορισμένα χωρικά μοτίβα και συγκεντρώνει εκεί όλα τα σημεία της δράσης. Οι συνειδήσεις των ηρώων του Ντοστογιέφσκι παίρνουν την μορφή των δωματίων τους, δηλαδή τους στενούς, ασφυκτικούς και χαμηλοτάβανους χώρους σχηματίζοντας ψυχολογικά “υπόγεια”. Το ακανόνιστο μέγεθος των δωματίων, η λεπτομερής περιγραφή τους και παράλληλα η αβεβαιότητα τους, η έλλειψη κοινών αναγκαίων χώρων, η ταύτιση τους με χωρικά μοτίβα και η αμφιταλαντευόμενη άποψη των κατόχων τους, είναι απόδειξη της επίδρασης της πολυφωνίας σε ακόμα ένα στοιχείο της αφήγησης, τον χώρο. Η ταύτιση της ψυχολογίας των χαρακτήρων με τον χώρο στον οποίο κατοικούν και η απομόνωση τους στα δωμάτια, προκαλεί την θόλωση των ορίων και την φασματοποίηση της πραγματικότητας τους. Οι ήρωες, ως άνθρωποι της ιδέας, θέτουν στον εαυτό τους αναπάντητα ερωτήματα, τα οποία τους οδηγούν σε: αμφισβήτηση της ύπαρξη τους, αδράνεια και κίνδυνο απώλειας της ταυτότητάς τους. Οι ίδιοι ενώ ταυτίζουν τον χώρο με την ψυχολογία τους, παραδόξως, τον χρησιμοποιούν και ως καταφύγιο. Ο Ντοστογιέφσκι χαρακτηρίζει το παραπάνω είδος ανθρώπου ως «ονειροπόλο της Πετρούπολης». Η θεωρία του Σολιψισμού εκφράζει κατάλληλα το φαινόμενο της αδυναμίας των πρωταγωνιστών των μυθιστορημάτων να αναγνωρίσουν τους υπόλοιπους χαρακτήρες ως πρόσωπα με ξεχωριστές, αυθεντικές και διαφορετικές συνειδήσεις . Μέσα από τα χειρόγραφα του Ντοστογιέφσκι παρουσιάζεται μια επιπλέον πτυχή της δημιουργικής διαδικασίας που χρησιμοποιεί. Παρατηρώντας τα, φανερώνεται η επιθυμία του συγγραφέα να αναπαραστήσει και με άλλα μέσα, πέρα από τη συγγραφή, τις ιδέες και τα ζητήματα που τον απασχολούσαν. Με τα τεχνάσματα του συγγραφέα ο κάθε αναγνώστης ξεχωριστά αναπαριστά τον χώρο και την ιστορία στο νου του δημιουργώντας νοητές οπτικές εικόνες, οι οποίες αποτελούνται από ψήγματα υλικών τα οποία ανήκουν στην συνείδησή του. Ο φωτογραφικός χαρακτήρας της συνείδησης, όπως και της μνήμης, έχει ως αποτέλεσμα τη δημιουργία αφηρημένων εικόνων, οι οποίες διαρκώς ανασχηματίζονται από την υποκειμενική αντίληψη του ήρωα για τον χώρο.