Το θέμα αυτής της διπλωματικής εργασίας πραγματεύεται την ιδέα της υπόγειας κατοίκησης, καταρχήν θεωρητικά με την έννοια του απόκρυφου, του αθέατου και μυστικιστικού και κατά δεύτερον στην πράξη με την έννοια του ανεκμετάλλευτου χώρου. Υπό το πρίσμα των δύο αυτών εννοιών μορφή ενός ρακοσυλλέκτη εμφανίζεται ως ο κατασκευαστής ‐ δημιουργός μιας υπόγειας κατοικίας εξαπλωμένης και κατακερματισμένης σε μονάδες κατοίκησης παραπλεύρως των επισκέψιμων φρεατίων μέσα στο δίκτυο όμβριων υδάτων της πόλης του Βόλου.

 Η υπόγεια αυτή κατοικία του Συλλέκτη αποκαλύπτεται και παρουσιάζεται ως αρχαιολογικό εύρημα από μια ακόμα φαντασιακή μορφή, αυτή του Ερευνητή. Ουσιαστικά όλη η παρουσίαση συγκεντρώνει την αποτύπωση, την καταγραφή και την μελέτη του ευρήματος αυτού από τον Ερευνητή, ο οποίος κατά τη διάρκεια της έρευνας του παθαίνει εμμονή με αυτό.

 Μέσα από αυτό φαντασιακό ανθρώπινο δίπολο του Συλλέκτη και του Ερευνητή, καθώς και της ζωής του καθενός, παρουσιάζονται οι ψυχοσυνθετικές ιδιότητες ενός συλλέκτη, οι μέθοδοι αποθήκευσης και ταξινόμησης, και αποκαλύπτεται βαθύτερα πώς η έρευνα για την συλλεκτική πρακτική του πρώτου [Συλλέκτη] οδηγεί τον δεύτερο [Ερευνητή] σε εμμονή για συλλεκτική δραστηριότητα.