Η επανάχρηση και ενσωμάτωση παλαιότερων αρχιτεκτονικών στοιχείων (spolia) σε μεταγενέστερα κτίρια αποτελεί μια συνηθισμένη τακτική του παρελθόντος. Πρόκειται για αρχιτεκτονικά τμήματα που με την πάροδο των χρόνων αποκολλήθηκαν από την αρχική τους θέση και επαναχρησιμοποιήθηκαν μέσα σε ένα διαφορετικό αρχιτεκτονικό και πολιτιστικό πλαίσιο.

Το αντικείμενο της έρευνας εστιάζει στο συμβολισμό αυτών των αρχιτεκτονικών στοιχείων (spolia) που μέσα σ’ αυτό το νέο πλαίσιο συνθέτουν νέους χώρους λατρείας. Συγκεκριμένα η μελέτη επικεντρώνεται στην αξιολόγηση αυτών των αντικειμένων (spolia) που παρουσιάζουν μια περιεκτική, συνοπτική, πλούσια σε ανθρώπινες εμπειρίες, συναισθήματα. Όλα αυτά τα «μικρά θραύσματα», τόσο μικρά αλλά τόσο πλούσια σε συναισθήματα, ταιριάζουν μεταξύ τους, ανασυνθέτουν ένα καινούργιο σύνολο και οδηγούν σε μια ιδιαίτερη πολιτισμική αρχιτεκτονική διαδρομή.

Η έρευνα για την επανάχρηση των αρχαίων δομικών υλικών εκδηλώνει ιδιαίτερο ενδιαφέρον διότι προβάλει μέσα από τα νεότερα οικοδομήματα την αρχιτεκτονική ιστορία του κάθε τόπου. Η ιδιαιτερότητα του θέματος οφείλεται στην προσπάθεια κατανόησης του συμβολισμού των οικοδομικών υλικών σε δεύτερη χρήση (spolia). Παρόλο το ενδιαφέρον που επικεντρώνεται, παρουσιάζεται μια περιορισμένη βιβλιογραφία για το θέμα της επανάχρησης των δομικών στοιχείων. Μελετώντας τα ευρήματα μέσα σ’ αυτό το ταξίδι των υλικών μπορεί κανείς να κατανοήσει την επανάχρηση (spolia) σε ρόλο διαφορετικό από τον αρχικό διατηρώντας αναλλοίωτα τα συμβολικά τους στοιχεία. Με αυτό τον τρόπο ανοίγεται ένα πεδίο έρευνας που προκαλεί μεγάλο ενδιαφέρον να μελετήσει κανείς. Στόχος του ερευνητικού αυτού είναι η αρχιτεκτονική ανάλυση των στοιχείων αυτών που χρησιμοποιήθηκαν για να δημιουργήσουν μια νέα σύνθεση από διάφορα ανομοιογενή στοιχεία που συνυπάρχουν, συνδιαλέγονται και έχουν ένα άρτιο αποτέλεσμα.