Η Αθήνα είναι μία πόλη που χαρακτηρίζεται από αντιφάσεις. Ζούμε τον δημόσιο χώρο ή την έλλειψή του μέσα από τις οθόνες ενός smartphone. Ζούμε την πόλη εν κινήσει, με ελπιδοφόρες ματιές στον καθαρότερο ορίζοντα και  μεταμορφωμένες εικόνες στο ύψος των ματιών. Ταξιδεύουμε ως ψηφιακοί νομάδες σε κάθε διήγηση και εικόνα του κόσμου, αναμένοντας τη φυσική εμπειρία.

 Αναζητώντας ένα μηχανισμό επαναπροσδιορισμού της νέας κορυφογραμμής της πόλης, τέθηκαν ερωτήματα που απαντούν σε βασικούς προβληματισμούς.

 Στον άδειο χώρο του δώματος, στην απουσία του κτισμένου συμπυκνώνεται η ιδέα της πόλης, η κοινωνική ζωή ξεδιπλώνεται με άλλους όρους, επιτελώντας την οικείωση με την πόλη ως συλλογική εμπειρία. Βιώνοντας την ελληνική ύπαιθρο και παρατηρώντας την, προέκυψαν ως βασικά επιθυμητά τοπία το παραθαλάσσιο, το ορεινό και το πεδινό με έμφαση στις καλλιέργειες.

 Η περιοχή που επιλέχθηκε για την εφαρμογή της πρότασης, οριοθετείτε από τις οδούς Καλλιδρομίου, Μαυρομιχάλη, Ισαύρων και Χαριλάου Τρικούπη. Μια περιοχή με ιδιαίτερο χαρακτήρα και αξιοσημείωτη ιστορία που κατά το πέρασμα των χρόνων έχει λειτουργήσει ως φάρος αλλαγών.

 Οικόπεδο της κάθε παρέμβασης αποτελεί το δώμα της εκάστοτε πολυκατοικίας των οικοδομικών τετραγώνων της πόλης, παίζοντας με το υπάρχον ιδεατό στερεό της και αυξάνοντάς το καθ’ ύψος, στην προσπάθεια εύρεσης ενός νέου ορίζοντα.