Όπως στα φανταστικά παραμύθια, έτσι και στο φυσικό κόσμο του βυθού, υπάρχει υπερβολή και ακραίες διαφορές μεγεθών. Τα μικρά ασπόνδυλα ζώα, τα γνωστά «σαλιγκάρια» που απασχολούν την έρευνα (γαστερόποδα και δίθυρα μαλάκια), φέρουν όστρακα που από 5 χιλιοστά μπορεί να φτάνουν και το 1 μέτρο περίπου. Εάν χάσουν το κέλυφός τους, ψάχνουν ένα άλλο. Επειδή πολλές φορές μάλιστα αυτό τραυματίζεται, αλλάζει μορφή και αποτελεί πλέον ένα «απομεινάρι» - όστρακο.

 Η θραυσματοποίηση ενός οστράκου σε συνδυασμό με το σεισμό του 2017 που έπληξε τον παραδοσιακό οικισμό Βρίσα, της Λέσβου, είναι που βασικά διαμόρφωσαν την πορεία της έρευνας και τελικά το σχεδιασμό στην παρούσα διπλωματική εργασία. Συγκεκριμένα, το χωριό ερημώθηκε και οι περισσότεροι κάτοικοι μετακόμισαν σε ξενοδοχεία του κοντινού παραθεριστικού -και πρόσφάτως τουριστικά ανεπτυγμένου- οικισμού, στα Βατερά. Σε ένα από τα σεισμόπληκτα σπίτια βρέθηκαν όστρακα προερχόμενα από την παραλία αυτή, ενώ η ευρύτερη περιοχή (Πολιχνίτου) έχει ανασύρει απολιθώματα οστράκων ως παλαιοντολογικά ευρήματα. Ο τόπος όπου εστιάζουμε και η νήσος Λέσβου, χαρακτηρίζονται εξίσου: από τη μία για τα ερείπιά τους ως ίχνη του παρελθόντος (πύργοι, κάστρα), για την ανταλλαγή πληθυσμών (προσφυγιά) και από την άλλη για το υποδειγματικό κλίμα ευφορίας. Έτσι, αφού έγινε αντιστοιχία μεταξύ κατεστραμμένων οστράκων – κατεστραμμένων κατοικιών, ακολούθησε η σύνθεση των αποτελεσμάτων.

 Επιλογή και σκοπός ήταν σε αμφιθεατρικό, κομβικό σημείο Βατερών-Βρίσας, να σχεδιαστούν χώροι προσωρινής διαμονής (καταφύγια) και ελεύθεροι χώροι ευεξίας ως τουριστικά θέλγητρα αλλά και ως προσωρινή λύση στις πρακτικές και ψυχικές ανάγκες που δημιούργησε ο σεισμός, στους Βρισαγώτες.

 Ο κτιριακός σχεδιασμός, προκύπτει μέσω της προσεγγιστικής αποτύπωσης σπασμένων οστράκων και ακολουθεί ορισμένες βασικές αρχές ως προς αυτά: τη διατήρηση των πραγματικών αναλογιών τους, το σεβασμό απέναντι στην οργανική φύση ενός κελύφους, την προσαρμοστική τους θέση σε σχέση με το έδαφος και την ανάδειξη της θραυσματικότητας. Ο σχεδιασμός του περιβάλλοντος χώρου, υιοθετεί κι αυτός στοιχεία από τα όστρακα (σπειροειδείς διατάξεις) σέβεται το φυσικό τοπίο και τους επισκέπτες προσφέροντας ευελιξία στις αναβάσεις διατηρώντας το κεκλιμένο εδάφος (ερπισμός μαλακίων) Σε σχέση με τον οικισμό της Βρίσα, ο «αναμνηστικός σχεδιασμός» διατηρεί τα καμπύλα δρομάκια και το χαμηλό κτίσιμο και ενσωματώνει στη διακόσμησή του στοιχεία από τα παραδοσιακό αυτό χωριό.

 Στην ουσία, η παρούσα εργασία συνθέτει σχεδιαστικά γνωρίσματα από δύο διαφορετικούς κόσμους (τον ανθρώπινο και το μικρόκοσμο του σαλιγκαριού) με κοινό την καταστροφή της κατοικίας τους, για να δημιουργήσει ένα νέο Όλο…