Μήπως το εύκολο είναι και βαρετό; Στις μέρες μας, η έννοια της παιδικής χαράς στην ελληνική πόλη έχει μετατραπεί σε μια σχεδόν καθορισμένη εικόνα πολύχρωμου εξοπλισμού ο οποίος χρησιμοποιείται με καθορισμένο τρόπο από το παιδί. Δεν διαθέτει πολυπλοκότητα και κινείται σε συγκεκριμένα όρια που περιορίζουν τις κινήσεις του. Το ρίσκο στο παιχνίδι από μικρή ηλικία είναι σημαντικό όμως δυστυχώς ταυτίζεται με την έννοια του κινδύνου. Ήταν όμως πάντα έτσι; Η ερευνητική αυτή εργασία αποτελεί μια περιήγηση σε διαφορετικά αρχιτεκτονικά παραδείγματα εξοπλισμού και χώρων παιδικών χαρών που επαναπροσδιορίζουν το ρίσκο και το φέρνουν αντιμέτωπο με το παιδί. Αφετηρία αποτελεί η κατάσταση που επικράτησε στην Ελληνική επικράτεια από την ξαφνική ανοικοδόμηση και έπειτα. Οι αλάνες περιορίζονται, το ίδιο και το αυθόρμητο παιχνίδι. Στη συνέχεια, η ανασκόπηση επιστρέφει σε συνθήκες την περίοδο του δεύτερου παγκοσμίου πολέμου με εκμετάλλευση «bombsites» στις πόλεις και τις παιδικές χαρές σκουπιδιών και έπειτα, τις σταθερές μεταλλικές ή και παραδοσιακές κατασκευές της δεκαετίας του 50 και του 60 . Τέλος, σήμερα, ενώ τα δεδομένα ασφαλείας γίνονται αυστηρότερα από ποτέ, οι τεχνολογίες υλικών έχουν προχωρήσει. H αρχιτεκτονική στρέφεται σε διαφορετικά και κινητά στοιχεία που προσαρμόζονται σε οποιονδήποτε χώρο δίνοντας δυνατότητες στο παιδί να δημιουργήσει τις συνθήκες για το παιχνίδι του.