Το θέμα επιχειρεί να προσεγγίσει την ισχυρή διαλεκτική  σχέση μεταξύ του φυσικού τοπίου και του δομημένου χώρου. Το ανάγλυφο του εδάφους, το κλίμα, η ανθρώπινη παρέμβαση αποτελούν τις τρείς  συνιστώσες που συνθέτουν το τοπίο. Οποιαδήποτε οικοδομική δραστηριότητα αποτελεί μια επέμβαση και παράλληλα μια συνθήκη ένταξης σε αυτό. Ο άνθρωπος παρεμβαίνει στη φύση ως αναπόσπαστο κομμάτι της, προκειμένου να δημιουργήσει ιδανικότερες συνθήκες για τη διαβίωση του. Στην παρούσα διπλωματική εργασία θα διερευνηθεί πώς άνθρωπος μπορεί να δημιουργήσει αρχιτεκτονική ,άχρονη και διαχρονική, στο τοπίο που την φιλοξενεί. Ως μοντέλο εφαρμογής της ιδέας επιλέγεται η περιοχή του οικισμού Βίκου πάνω από το ομώνυμο φαράγγι. Ο Βίκος περιτρυγιρισμένος από τους ορεινούς όγκους της Τύμφης αποτελεί έναν από τους τέσσερεις οικισμούς που βρίσκονται μέσα στον Εθνικό Δρυμό Βίκου-Αώου γεγονός που τον καθιστά πλούσιο τόσο ως προς την χλωρίδα όσο και ως προς την πανίδα. Το μέρος έχει συνδεθεί άμεσα και με τον μύθο που θέλει τα βότανα που «κατεβαίνουν» την χαράδρα να έχουν θεραπευτικές -σχεδόν μαγικές ιδιότητες για την ίαση διαφόρων ασθενειών γεγονός που ενισχύεται και  με την δράση των Βικογιατρών (πρακτικών θεραπευτών) κατά τον προηγούμενο αιώνα .Όλα τα παραπάνω σε συνδυασμό με την στασιμότητα που έχει επέλθει στον οικισμό τις τελευταίες δεκαετίες δίνει το έναυσμα για μια σειρά από παρεμβάσεις και διαμορφώσεις. Πιο συγκεκριμένα, προτείνεται η δημιουργία ενός Γεωργικού κέντρου που ασχολείται με την καλλιέργεια και επεξεργασία των βοτάνων καθώς και μια σειρά λύσεων που αφορούν σημεία καίριας σημασίας για τον οικισμό όπως η είσοδος του, το σημείο θέασης του φαραγγιού και το παλιό δημοτικό σχολείο στην κεντρική πλατεία. Οι παραπάνω σχεδιαστικές προτάσεις συνoδεύονται από μια σειρά διαγραμμάτων στο πλαίσιο  μακροσκοπικής μελέτης﮲ της περιοχής ,των υλικών ,των φυτών και άλλων συντελεστών που συνθέτουν την πρόταση.