Η παρούσα διπλωματική εργασία βασίστηκε σε μία ερευνητική προσέγγιση, η οποία υπήρξε έμπνευση αλλά και αφορμή σχεδιασμού, μέσα από τον άμεσο ή έμμεσο συσχετισμό διαφόρων εννοιών.
Εφαλτήριο αποτέλεσε η ανακάλυψη του Σανατορίου Καραμάνη, ως εύρημα, στα Χάνια Πηλίου, κατά τη διάρκεια ενός περιπάτου στην περιοχή. Η μοναδική τοποθεσία του, το φυσικό και εδαφικό τοπίο που το περιβάλλει, οι ατμόσφαιρες που εγείρονται, όπως και τα δομικά του χαρακτηριστικά αποτέλεσαν σημαντικό επίκεντρο ενδιαφέροντος.
Ειδικότερα, από τα κατασκευαστικά στοιχεία του ξεχώρισε η μεγάλη ταράτσα, μία μεγάλη «κατοικήσιμη» πλατφόρμα ως συνέχεια του εδάφους, με μία εντυπωσιακή θέα προς το θαλασσινό και φυσικό τοπίο και με έντονο τον κοινωνικό της χαρακτήρα. Τα παραπάνω οδήγησαν σε μία μελέτη όρων, εννοιών και καταστάσεων, στην οποία συμπεριλήφθηκε ο τρόπος με τον οποίο μία πλατφόρμα επαναπροσδιορίζει τον τρόπο με τον οποίο το έδαφος μπορεί να γίνει κατοικήσιμο.
Για να δοθεί μία υπόσταση στη μελέτη αυτή, πραγματοποιήθηκε μία πρακτική μεθοδολογία μέσω πειραμάτων, που αποτέλεσε, στη συνέχεια, έμπνευση των παραγόμενων σχεδιαστικών αποτελεσμάτων, τα οποία σχημάτισαν το πεδίο δημιουργίας μας.
Σε αυτό το πλαίσιο, ενσωματώθηκε και η ανθρώπινη παρουσία ως μέρος του προγράμματος του δικτύου δομών, που πέρα από το χρηστικό και μορφολογικό ρόλο των κατασκευαστικών στοιχείων, παρείχε μία ελευθερία στην αντίληψη του χωρικού περιεχομένου κάθε δομής.
Η τοποθέτηση των δομών αυτών σε σημεία άμεσης επαφής και συνέχισης του εδάφους, τις κατέστησε ευρήματα σε μία περιπατητική διαδρομή ανακάλυψης τους στο λόφο της Γορίτσας. Δημιουργήθηκαν, έτσι, τελικά, ορισμένες τυπολογίες τοποθέτησης, αντιστοιχισμένες στη μορφή και τα στοιχεία κάθε δομής, που να ανταποκρίνονται στα συγκεκριμένα τοπικά χαρακτηριστικά.