Η παρούσα διπλωματική μιλάει για έναν άλλο χρόνο. Στον χρόνο αυτό τίποτα δεν εξαφανίζεται. Τίποτα δε φεύγει διά μαγείας από τα καζανάκια και τους σκουπιδοτενεκέδες μας προς άγνωστη κατεύθυνση. Όλα μένουν εκεί, στοιβαγμένα, εμβλήματα μιας κοινότητας που έρχεται. Και χορεύουμε γύρω τους, γύρω απ’ το υπέροχο τίποτα, ερωτευμένοι με τα σημάδια που δε σβήνει ο καιρός, αληθινοί οικολόγοι.

 Εφαλτήριο της παρούσας εργασίας αποτέλεσε δοκίμιο-βίντεο του φιλοσόφου Slavoj Žižek, στα πλαίσια του ντοκιμαντέρ Examined Life. Εκεί, ο Ζίζεκ μιλάει για τη σχέση της ανθρωπότητας με τα απορρίμματά της, το πρόβλημα της σύγχρονης οικολογίας αλλά και πιθανές θεωρητικές διεξόδους. Το απόσπασμα, ξεκινάει με ένα γενικό πλάνο σε μια στοίβα σκουπιδιών και τον Ζίζεκ να λέει «Εδώ είναι που πρέπει να αρχίσουμε να αισθανόμαστε σαν στο σπίτι μας».

 Όσον αφορά τώρα στο τελικό προϊόν της εργασίας, αυτό περιλαμβάνει ένα, εκπαιδευτικού χαρακτήρα, κέντρο ανακύκλωσης, διαλογής αλλά κυρίως προβολής σκουπιδιών. Σ’ αυτό προστίθεται η αγορά μεταχειρισμένων ειδών, εργαστήρια επεξεργασίας ανακυκλωμένων υλικών, συντήρησης κι επανάχρησης. Το τμήμα της αγοράς και τροφοδοτείται κυρίως από το κέντρο ανακύκλωσης. Επίσης το πρόγραμμα συμπληρώνουν φοιτητικές κατοικίες και κατοικίες των μελών που δουλεύουν εθελοντικά στο κέντρο, καθώς και γραφεία της εταιρίας ΜΜΜ του Βερολίνου, στην οποία ανήκει το οικόπεδο. Στο κέντρο χρησιμοποιείται ένα μοντέλο «βιομηχανικού τουρισμού» που βασίζεται σε εκείνο του αγροτουρισμού. Ο κάτοικος-επισκέπτης δηλαδή, συμμετέχει στις εργασίες ανακύκλωσης και ως αντάλλαγμα, μένει στις κατοικίες και έρχεται σε άμεση επαφή με την βιομηχανική ζωή, τις διαδικασίες και τα συστήματα ανακύκλωσης.

 Στην εργασία αυτή επιχείρησα, πέρα από τις αρχιτεκτονικές και σχεδιαστικές προτάσεις, να αναζητήσω μια διαφορετική προσέγγιση στο σύγχρονο οικολογικό διάλογο. Ο φακός των απορριμμάτων, με τον οποίο εστίασα στην πόλη, πιθανά να ασκεί και μια γενικότερη ενδοσκόπηση όσον αφορά στην ουσία της ύπαρξης: τίποτα δεν χάνεται.