Η παρούσα διπλωματική εργασία εκπονήθηκε το ακαδημαϊκό έτος 2020 - 2021 κατά το 10o Εξάμηνο του τμήματος Αρχιτεκτόνων Μηχανικών του Πανεπιστημίου Θεσσαλίας. Η εργασία αυτή αναζητά τη σύσταση του νέου ορίου μεταξύ του «μέσα» και του «έξω» στα ίχνη των εργατικών κατοικιών της Σερίφου, με απώτερο σκοπό την επανάχρηση, και τελικώς, την επανακατοίκησή τους. Μια χειρονομία, μια γραμμή με τη μορφή υφάσματος, έρχεται σαν ρούχο σε γυμνό σώμα για να αγκαλιάσει το νέο εύθραυστο όριο• ένα τόσο λεπτό όριο, σχεδόν μεταβαλλόμενο, όσο η κουρτίνα που το περιβάλλει.

 Μέσω αυτού του ορίου δημιουργείται ένα είδος θερινής κατοικίας με στοιχεία τόσο τυπικής κατοίκησης όσο και κατασκηνωτικής. Κύριο χαρακτηριστικό αυτής της κατοίκισης αποτελεί η άμεση σωματική εμπλοκή του παραθεριστή/κάτοικου του ερειπίου, καθώς καλείται να διαχειρίζεται το δίχτυ ανάλογα με τα μποφόρ. Διπλώνει, ανοίγει, μαζεύει, ξεκρεμάει δημιουργώντας τους δικούς του προσωπικούς χώρους.

 Η προσέγγιση του σχεδιασμού της ανωτέρω επέμβασης προκύπτει από ένα συνονθύλευμα στοιχείων ικανά να καλύψουν τις βασικές ανάγκες του παραθεριστή. H λιτή αρχιτεκτονική προσφέρει στον παραθεριστή, κατά την παραμονή του, την παράλληλη επαφή με το ερείπιο και τη φύση.

 Σκοπός του νέου αυτού είδους τουρισμού αποτελεί η αναζωογόνηση των εγκαταλελειμμένων κτισμάτων της περιόδου ανάπτυξης των μεταλλωρυχείων της περιοχής, αξιοποιώντας τα στοιχεία της φύσεως, και κυρίως του αέρα.