Τα Studiolo, ήταν μικρά δωμάτια-ησυχαστήρια στα ανάκτορα των ιταλών ευγενών της εποχής της πρώιμης Αναγέννησης που σχεδιάστηκαν για περισυλλογή, μελέτη και απομόνωση.
Σε αυτή τη διπλωματική εργασία, επιχειρείται η συλλογή ενός οπτικού υλικού και η δημιουργία μιας νέας γλώσσας σχεδιασμού και αναπαράστασης με σκοπό την επαναπροσέγγιση των χώρων εκείνων σήμερα. Μια χωρική αναλογία των συμπτωμάτων της ακούσιας απομόνωσης και της νέας εργασιακής συνθήκης όπως αυτή διαμορφώνεται στην Πανδημία.
Διερευνάται έτσι μια νέα αυτόνομη δομή, ένα είδος «ανοιχτού» και ταυτόχρονα ιδιωτικού δωματίου, που μεταφέρεται και τοποθετείται, μετασχηματίζοντας το κέλυφος που το φιλοξενεί και εξυπηρετώντας τις ανάγκες του σύγχρονου κατοίκου.
