Η εγκατάλειψη ενός κτίσματος ταυτίζεται με τη στιγμή του θανάτου του. Εγκαταλελειμμένες δομές συναντάμε σε κάθε μας περιήγηση τόσο εντός όσο και εκτός της πόλης. Δομές που βρίσκονται εκτός χρόνου, που στέκουν παγωμένες σε μια κατάσταση αδράνειας. Αποδεσμευμένες από την παλιά τους χρήση, έτοιμες να παραλάβουν νέες και να αποκτήσουν εκ νέου ζωή. Πόσοι όμως από μας γνωρίζουν τι ήταν το κτίριο που κέντρισε το βλέμμα μας πριν οδηγηθεί στην παρακμή και εγκατάλειψη;

Η αφετηρία της παρούσας ερευνητικής εργασίας τέθηκε με την επιλογή της εγκαταλελειμμένης πλαζ του Ε.Ο.Τ. στην περιοχή της Αγίας Τριάδας. Ενός μικρού παραθαλάσσιου χωριού που απέχει ελάχιστα χιλιόμετρα, 25, από την πόλη της Θεσσαλονίκης και που δυστυχώς πλέον βρίσκεται σε μια μετέωρη κατάσταση. Τις δεκαετίες που πέρασαν ο τόπος έζησε έντονες στιγμές δόξας καθώς αποτέλεσε ένα από τα σημαντικότερα παραθεριστικά θέρετρα της βορείου Ελλάδος. Μια πλαζ με πρωτόγνωρες παροχές και υποδομές που συγκέντρωνε καθημερινώς πλήθος κόσμου. Άνθρωποι όλοι των ηλικιών που ήθελαν να απολαύσουν την καθαρή θάλασσα, το ανοιχτό τοπίο και τις υπηρεσίες που είχε να προσφέρει η πλαζ επιβιβαζόντουσαν στα καραβάκια της γραμμής, τα λεωφορεία και οι πιο προνομιούχοι στα ιδιωτικά τους αυτοκίνητα με προορισμό την Αγία Τριάδα. 

Με κινητήριο μοχλό τη νοσταλγία και τη μνήμη συνοδοιπόρο της επιδιώκεται λοιπόν μια αφήγηση της ιστορίας τόσο της περιοχής όσο και της σχέσης του ανθρώπου με την παραλία. Από το παρελθόν μέχρι το παρόν. Από τον τρόπο που άρχισε να οργανώνεται και να αναπτύσσεται ο οικισμός μέχρι τη λειτουργία της οργανωμένης πλαζ και την παρακμή της. Πρακτικές ζωής του παρελθόντος εναποτίθενται σε ένα τόπο άδειο. Σε ένα κενό σήμερα που παίρνει ξανά πνοή μέσα από ένα κράμα αναμνήσεων και φαντασιώσεων.