Το αυξανόμενο ενδιαφέρον περί οικολογίας, μαρτυρά μια συλλογική ανησυχία για το μέλλον των βιοσυστημάτων και τις αναδυόμενες μορφές διαβίωσης. Η μετάβαση σε μια πραγματική περίοδο οικολογίας, απαιτεί συστημικές προσεγγίσεις και την ανακατασκευή των σχεδιαστικών εργαλείων. Η αρχιτεκτονική πρακτική συγχωνεύεται με τη βιολογία, για να παραχθούν μέθοδοι ενσωμάτωσης του «έμβιου» στο ανθρωπογενές περιβάλλον κατοίκησης. Σε μια από τις συνεργασίες σχεδιασμού και βιολογίας, προκύπτει ο «Καλλιεργητικός Σχεδιασμός», μια εμπειρία παραγωγής της υλικότητας, μέσω της καλλιέργειας μικροοργανισμών. Η αναπτυξιακή διαδικασία των μικροοργανισμών, συμβάλλει στη σχεδιαστική επίλυση, προτείνοντας μοντέλα χωρικής οργάνωσης. Στη σύντηξη της σχεδιαστικής ευφυΐας φύσης και ανθρώπου, παράγονται βιοϋλικά που θέτουν νέες παραμέτρους στις πρακτικές δόμησης και στην αλληλεπίδραση με το δομημένο περιβάλλον. Ο καλλιεργητικός σχεδιασμός, προάγει μικρής κλίμακας, χαμηλού κόστους και ενεργειακής κατανάλωσης, κυκλικές διαδικασίες, κοινωνικής παραγωγής του υλικού χώρου, δημιουργώντας νέες συνάψεις μεταξύ αστικής- αγροτικής συνθήκης.