Η «κάπαρη στο μπετό» είναι εκείνες οι αντισυμβατικές στιγμές ειρηνικής ανυπακοής μέσα στο αστικό δίκτυο ως δημιούργημα της συνέργειας ανθρώπου-φύσης. Με άλλα λόγια, είναι οι μπαχτσέδες και οι κήποι μαζί με αυτούς που τους φροντίζουν και τους σχεδιάζουν, αναλόγως τον χώρο, τον χρόνο, το μεράκι, τις γνώσεις και τις εμπειρίες. Αυτά λοιπόν τα στιγμιότυπα, τα οποία αν και όχι τόσο ορατά, αποτελούν ουσιαστικό κομμάτι τις καθημερινής ζωής στην πόλη και διαμορφώνουν ένα σύνολο μη-καπιταλιστικών πρακτικών εντός του κατ’ εξοχήν κέντρου κατανάλωσης – το άστυ.  Εξερευνώνται μέσα από τις βόλτες, την παρατήρηση, την ανθρώπινη συναναστροφή, τις αφηγήσεις και το διάβασμα, καταγράφονται μέσα από την συζήτηση, την ηχογράφηση, την φωτογραφία, το σκίτσο, το ημερολόγιο και αναλύονται, δίνοντας έμφαση σε κρίσιμες έννοιες-άξονες όπως είναι η συμβίωση, η buen vivir, ο οικοφεμινισμός, η μαστορική,  η αποανάπτυξη και η οικολογία˙  έννοιες δηλαδή στενά συνδεδεμένες με το πώς αντιλαμβανόμαστε την φύση, τον εαυτό μας ως φύση, την σχέση μας με την τροφή και την παραγωγή και την διανομή της.