Με το μεταναστευτικό και προσφυγικό ζήτημα προβάλλεται επιτακτική η ανάγκη μιας νέας πολιτικής συνείδησης που έχει σκοπό να επαναδιατυπώσει έννοιες που μέχρι σήμερα γνωρίζαμε ως προς τον κοινωνικό βίο και τις κοινωνικές αφηγήσεις. Όπως έχει αναφέρει ο Γ. Τζιρτζιλάκης, ο όρος “μετα-αρχιτεκτονική” 01  χαρακτηρίζει τη νέα συνθήκη των πόλεών μας. Είναι αυτή η συνύπαρξη των μεγάλων αρχιτεκτονημάτων και των μνημείων με τις νέες συνθήκες κατοίκησης, που οδηγούν την πόλη πέρα από την αρχιτεκτονική. Οι χωρικές εγκαταστάσεις και τα προσωρινά καταφύγια δεν είναι παρά η βασική έκφανση της μετα-αρχιτεκτονικής.

Η παρούσα ερευνητική εργασία προσπαθεί να διερευνήσει τα όρια, τις μεταβολές και τις συνυπάρξεις που παρουσιάζει η περιοχή της Κυψέλης, μια γειτονιά του κέντρου της Αθήνας, σε περίοδο κρίσης, μέσω δύο παραδειγμάτων πολυκατοικιών: Δροσοπούλου 74 + 81. Η Κυψέλη είναι μια από τις  γειτονιές, που μπορεί να χαρακτηριστεί συνοικία. Ιδιαίτερο γνώρισμά της αποτελεί η χρόνια συνύπαρξη ντόπιων, μεταναστών και προσφύγων, καθώς και η σύγχρονη κατοίκησή της –κυρίως- από μεσαία και χαμηλότερα οικονομικά στρώματα.

Η ανθρωπολογική έρευνα που επιχειρείται περιλαμβάνει επιτόπια παρατήρηση των συνθηκών κατοίκησης παράλληλα με συγγραφή των ευρημάτων. Οι νέοι συλλογικοί χώροι κατοίκισης σχεδιάζονται και κατοικούνται με εναλλακτικούς τρόπους. Μια μέθοδος ανάλυσης με ποιοτικά καθώς και ποσοτικά υλικά είναι το βασικό εργαλείο που θα χρησιμοποιηθεί για την αξιολόγηση των μεταβολών της πόλης της Κυψέλης.Οι προτάσεις εκφράζουν πειραματισμούς σε οργανωτικό και προγραμματικό επίπεδο, όπου η αρχιτεκτονική περιγράφει συλλογικές μορφές ζωής που στοχάζονται τη σχέση του κοινού με το ιδιωτικό, εφαρμόζουν εναλλακτικά μοντέλα στέγασης και ιδιοκτησίας, και αναπτύσσουν συλλογικούς τρόπους σύνθεσης και παραγωγής του χώρου.Συγκριτική μέθοδος ανάλυσης ανάμεσα στις συνεχείς και βίαιες αλλαγές και στις κανονικές τους διαδοχές μέσα στο χρόνο.