Οι ερειπωμένοι οικισμοί και η αντιμετώπισή τους αποτελούν  ένα θέμα το οποίο έχει απασχολήσει σε μεγάλο βαθμό την επιστημονική κοινότητα στον ελλαδικό χώρο και διεθνώς.  Η εγκατάλειψη ενός κτιρίου ή ενός συνόλου κτιρίων εμφανίζεται σε κάθε χρονική περίοδο και συνοδεύεται από διάφορα κοινωνικά φαινόμενα τα οποία παρουσιάζουν  ιδιαίτερο ενδιαφέρον. Στόχος της παρούσας εργασίας είναι  η διερεύνηση του φαινομένου της εγκατάλειψης μέσα από τη  μελέτη δυο ερειπωμένων οικισμών στη νήσο Κεφαλληνία, οι οποίοι έχουν εγκαταλειφθεί αμέσως μετά τον καταστροφικό  σεισμό του 1953 που κατεδάφισε σχεδόν ολόκληρο το νησί.  Σήμερα, οι οικισμοί αυτοί κινδυνεύουν να εξαφανιστούν.

Στο πρώτο μέρος της εργασίας αναλύεται η έννοια του ερειπίου και άλλες έννοιες που σχετίζονται με αυτό. Στη συνέχεια, πραγματοποιείται αναφορά στις αιτίες που  οδήγησαν στην ερείπωση των οικισμών, όσον αφορά το  συγκεκριμένο γεωγραφικό και ιστορικό πλαίσιο, όπως επίσης  περιγράφεται η διαδικασία εγκατάλειψης. Στο δεύτερο μέρος, παρουσιάζονται οι δυο οικισμοί με τη βοήθεια της  υπάρχουσας βιβλιογραφίας και αντλούνται στοιχεία μέσω  επιτόπιας έρευνας που πραγματοποιήθηκε, φωτογραφιών,  σχεδίων και χαρτών, καθώς και συνεντεύξεων κατοίκων,  διοργανωτών και μελετητών. Για τους δυο οικισμούς έχουν  προταθεί τρόποι διάσωσης και αξιοποίησης, οι οποίοι  παρουσιάζονται και αξιολογούνται. Η συγκριτική αυτή  ανάλυση σκοπό έχει την εξαγωγή συμπερασμάτων όσον αφορά  τη στάση που οφείλουμε να έχουμε απέναντι σε τέτοιες  περιπτώσεις ερειπωμένων οικισμών.