Η ερευνητική εργασία επικεντρώνεται στο κοινωνικό φαινόμενο της αστεγίας, μέσα από μία ευρεία βιβλιογραφική επισκόπηση άρθρων, κειμένων, προσωπικών ιστοριών. Οι άστεγοι αποτελούν μια ευάλωτη κοινωνική ομάδα παγκοσμίως, ενώ στη χώρα  μας ο αριθμός των αστέγων παραμένει μεγάλος, αν και ακαταμέτρητος. Ο δημόσιος χώρος, όπου κυρίως επιλέγεται σαν καταφύγιο μέσα στη πόλη, επαναπροσδιορίζεται από τις τακτικές ιδρυματικής μέριμνας και επιβίωσης των αστέγων, λειτουργώντας ως ένα τοπίο φροντίδας εντός της πόλης. Η παροχή στέγασης για την καταπολέμηση της αστεγίας ενδιαφέρει ιδιαίτερα τους αρχιτέκτονες, και έτσι ο άστεγος γίνεται ενεργό υποκείμενο στον αρχιτεκτονικό σχεδιασμό. Η πόλη παρουσιάζεται ως ένας τόπος αλληλεπίδρασης με διαφορετικά στοιχεία και πρακτικές, με τον άστεγο να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του συνόλου. Μέσα από την ερευνητική εργασία έγινε η προσπάθεια κατανόησης του κοινωνικού φαινομένου που κυριαρχεί στο δημόσιο χώρο, τα αίτια εκδήλωσης των φαινομένων της έλλειψης στέγης και τους τόπους όπου επιλέγουν οι άστεγοι προς επιβίωση. Επιλέχθηκαν αρχιτεκτονικές πρακτικές με υποκείμενο τον άστεγο, ώστε να ερμηνεύσουμε την προσέγγιση του φαινομένου μέσα από την αρχιτεκτονική. Τέλος, μέσα από μια σειρά συμπερασμάτων κλήθηκαν να απαντηθούν ερωτήματα που γεννήθηκαν κατά τη πορεία της έρευνας.