Είμαστε λαός θαλασσινός. Η θάλασσα αποτελεί αναπόσπαστο κληρονομικό στοιχείο της Ελλάδας, δηλαδή του είναι μας. Οποιαδήποτε ιστορικά κρίσιμη στιγμή μας, είναι αναμφίβολα βαθιά ταυτισμένη μαζί της. Είναι αδιανόητο λοιπόν να επιχειρήσει κανείς τη σύλληψη του Ελληνισμού ξέχωρα απ’ την υπόσταση της θάλασσας, καθώς η ίδια έχει επιδράσει καθοριστικά στη διαμόρφωση της ταυτότητάς του. Τα ξύλινα καΐκια, ενσαρκώνουν τη στενή μας σχέση μαζί της, στα πιο μεγάλα και μικρά λιμάνια, τα καΐκια στολίζουν τοπικές κοινωνίες μαρτυρώντας το παρελθόν μας.   

Το 1993, η Ευρωπαϊκή Ένωση στην προσπάθειά της να πατάξει την υπεραλίευση, προέβηκε στη δημιουργία και εφαρμογή του μέτρου 6.1.10.. Η ευρωπαϊκή οδηγία αποσκοπεί στην οριστική παύση των αλιευτικών δραστηριοτήτων μέσα απ’ την πριμοδότηση των παράκτιων ψαράδων και την ολική καταστροφή του αλιευτικού τους σκάφους. Από την μέρα εφαρμογής του μέτρου μέχρι σήμερα, έχουν διαλυθεί πάνω από 13.000 ξύλινα σκάφη. Η καταστροφή τους, αποτελεί μεγάλη απώλεια για τη χώρα μας τόσο σε ιστορικό όσο σε πολιτισμικό επίπεδο.

Το παρόν ερευνητικό, έχει ως πεδίο μελέτης τα ελληνικά παραδοσιακά καΐκια. Πραγματοποιούμε μια προσπάθεια διαυγούς ανίχνευσης της πραγματικότητάς τους, δηλαδή μια προσπάθεια αναζήτησης όλων εκείνων των μικροστοιχείων που αρθρώνουν την αλήθεια της ύπαρξή τους. Προσπαθούμε μέσα απ’ την αφήγηση θαλασσινών ιστοριών, να υπενθυμίσουμε την πνευματική και πολιτισμική αξία που τα διατρέχει, ισχυροποιώντας έτσι έμμεσα την καίρια ανάγκη για τη διαφύλαξη και προστασία τους. Η σταδιακή εξαφάνιση των καϊκιών από τη θάλασσα και τα λιμάνια, αποτελεί αναμφίβολα ένα μεγάλο πλήγμα τόσο για την εικόνα και την ιστορία των παραθαλάσσιων κοινοτήτων, όσο για τη μαζικά συγκροτημένη ταυτότητα της χώρας μας.