Ένας κύκλος που δημιουργείται από θεατές γύρω από μία θρησκευτική τελετουργία ή μια δραματική αφήγηση συντελεί έναν πρώιμο θεατρικό χώρο ο οποίος παραλαμβάνεται και διαμορφώνεται ώστε να πραγματοποιούνται μια σειρά από φαντασιακές συμβάσεις, απαραίτητες για να γίνει το αναπαριστώμενο δράμα, βίωμα από τον θεατή. Ο χώρος δεν παύει να εξελίσσεται επιδιώκοντας τις απαραίτητες συνθήκες για άνετη θέση και ακρόαση έτσι που θα επιτυγχάνεται η αλληλεπίδραση ηθοποιών και θεατών για την μεταφορά των μηνυμάτων του δράματος. Η παρούσα ερευνητική εργασία μελετά την εξέλιξη των χώρων που συντελείται η θεατρική πράξη στον Ελλαδικό χώρο και συγκεκριμένα εστιάζει στο πρώτο θέατρο που δημιουργήθηκε ποτέ με αποκλειστικό του σκοπό την διεξαγωγή δραματικών αγώνων. Το θέατρο αυτό, το θέατρο του Διονύσου στους πρόποδες της ακρόπολης, μεταίχμιος στην πόλη και στον ιερό βράχο της ακρόπολης, αποτέλεσε τον χώρο διδαχής των μεγάλων τραγωδιών όπως αυτές του Αισχύλου. Ο χώρος του θέατρου δεν αποτελεί απλά έναν χώρο ψυχαγωγίας των πολιτών της Αθήνας αλλά λειτουργεί σαν εκκλησία του δήμου διδάσκοντας και εκπαιδεύοντας τους θεατές έτσι ώστε να μπορούν να ανταπεξέλθουν με κριτική σκέψη στα μεγάλα διλήμματα που έπρεπε να αντιμετωπίσουν στην δημοκρατική κοινωνία της Αθήνας.   Ο θεατρικός χώρος μέσα από την μακρόχρονη ιστορία του πέρασε μέσα από ποικίλες μεταμορφώσεις, αλληλεξαρτώμενες πάντα από την σκηνική δράση που θα φιλοξενούσε σε κάθε εποχή και τα καλλιτεχνικά ρεύματα που υπήρχαν. Το θέατρο, εκφραστής των προβληματισμών της πόλης  αλλά πάντα μπροστά από την εποχή του, δίνει λύση στα διλήμματα της, αλλά και προβληματίζει θίγοντας ζητήματα προς λύση. Έτσι το θέατρο και ο θεατρικός χώρος είναι άρρηκτα συνδεδεμένα τόσο με σκηνική δράση, όσο και με την κοινωνία.