Με αφετηρία την επιθυμία για χωρική πρακτική εκτός σχέσεων εξουσίας/ αυθεντίας, η παρούσα ερευνητική εργασία αφηγείται μια ιστορία αυτονομίας. Ξεκινώντας από την περίοδο της καραντίνας, ράβοντας, επισκευάζοντας και κατασκευάζοντας, ακολούθησαν η κοινωνική ζύμωση και οι γνωριμίες με εμπειρικά κατασκευασμένες μικροκατοικίες, ύστερα η εύρεση οικοπέδου και οικοδομικών υλικών. Έπειτα, οδηγήθηκε στην αποδόμηση της όλης σκέψη, ώστε να δρομολογηθεί ως ερευνητική εργασία. Μελετώντας στοιχεία της αυτοκατασκευής και του φαινομένου “κάντο μόνη σου”, επιχειρείται να παρουσιαστεί η καταγραφή, μελέτη και κατηγοριοποίηση μικρών κατοικιών και των υποκειμένων που τα κατασκεύασαν.

Σε ένα πρώτο επίπεδο, παρουσιάζονται οι θεωρητικές έννοιες που με προβλημάτισαν• η αυτονομία, ανυπακοή, αποανάπτυξη, απλότητα, αυτοκατασκευή, η επιστροφή στη γη, αγροτική ζωή, επανάχρηση, τεχνίτρια, συμμετοχική αρχιτεκτονική είναι κάποιες από αυτές. Στη συνέχεια, παρουσιάζεται ο κατάλογος- οδηγός τυπολογίων μικροκατοικιών, που συγκεντρώθηκαν ύστερα από ανοιχτό κάλεσμα: μόνιμες, ημιμόνιμες, παραθεριστικές, αστικές, επαρχιακές, προαστιακές, τοποθετημένες στη δημόσια σφαίρα, σε κοινοτική γη, σε ιδιωτικό έδαφος, με χρήση ‘εκτός δικτύου τεχνολογίας’, κινητές, ακίνητες, σταθμευμένες, υπο συμμετοχικό σχεδιασμό και κατασκευή. Τέλος, επιλέγεται ένα οικόπεδο στο Δασοχώρι της -κατά κύριο λόγο ανδροκρατούμενης- λαϊκής θεσσαλικής επαρχίας ως casestudy• καταγράφεται η πορεία προς την οργάνωση μια δικής μου οικονομίας, οικολογίας, επιστροφής στη γη, τεχνογνωσίας.

Η έρευνα αυτή αποτέλεσε αφορμή για εμβάθυνση και καλύτερη κατανόηση θεμάτων όπως ο αποπληθυσμός της υπαίθρου, η επανάχρηση, συνεργασίες στο αρχιτεκτονικό σχεδιασμό και την κατασκευή κτιρίων και πρότυπων αντικειμένων με εξειδικευμένους τεχνίτες και εργαστήρια, αναγνώριση θετικών και αρνητικών μικρο κατοίκησης και  ιδιοκατασκευής σε μια ελληνική αγροτική επαρχία.