Ο αλματώδης τρόπος εξέλιξης των κοινωνιών είναι γεγονός ότι προκαλεί ένα αίσθημα νοσταλγίας το οποίο αποτυπώνεται στις δραστηριότητες που επιλέγει ο σύγχρονος άνθρωπος για να ασχοληθεί στον ελεύθερό του χρόνο. Ο προσωπικός χώρος αποτελεί πλέον τον καθρέφτη των πραγμάτων που δυνητικά θα μπορούσε να κάνει κάποιος. Ένα συνονθύλευμα αναμνήσεων και επιθυμιών που έχουν ως στόχο να υπενθυμίζουν αυτό που, από κεκτημένη ταχύτητα, πολλές φορές ξεχνιέται. Μέσα σε αυτόν τον προσωπικό χώρο τοποθετείται και η σχέση με το ζώο η οποία αποκτά υπόσταση μέσω των πρόσκαιρων κατασκευών που δημιουργεί ο άνθρωπος για να το φιλοξενήσει.

Η παρούσα εργασία έχει στόχο την ιχνηλάτηση της σχέσης που ανέπτυξε ο άνθρωπος με το ζώο και πώς αυτή η σχέση αποτυπώνεται στο χώρο σήμερα. Παρατηρούμε από τη μία τη σχέση ανάγκης που έχει δημιουργηθεί ανάμεσα στο κατοικίδιο ζώο και τον άνθρωπο, όπου το ζώο εξαρτάται πλέον πλήρως από τον άνθρωπο και έχει χάσει, ανεπιστρεπτί, το αίσθημα της αυτοσυντήρησης και της επιβίωσης, και από την άλλη, μια επιθετική βιομηχανοποιημένη κτηνοτροφία η οποία καταπατά τα δικαιώματα του ζώου και υπολείπεται οποιασδήποτε προσωπικής σχέσης του με τον άνθρωπο.

Αυτό που παρουσιάζει ενδιαφέρον είναι το άλλο άκρο της διαδικασίας που μόλις περιγράφηκε, δηλαδή αυτό της ήπιας κτηνοτροφίας, των μαντριών και των δομών που εκτρέφουν ζώα σε μια διαδικασία μικρής κλίμακας όπου υπάρχει προσωπική επαφή με το ζώο. Μία δομη-οικογένεια που αποφάσισε να αναπτυχθεί και να πλάσει την καθημερινότητά της παράλληλα με τη δημιουργία μιας φάρμας που περιέχει διάφορα είδη ζώων, τα οποία εναλλάσσονται ως προς το είδος και την ποσότητά τους ανάλογα με την εποχή. Όπως είναι αναμενόμενο, τέτοιου είδους πρωτοβουλίες δεν υποστηρίζονται νομικά, καθώς σκοπός της σημερινής πραγματικότητας είναι να μετατρέψει κάθε τέτοια σχέση με τα ζώα σε μια μορφή εκμετάλλευσης που είναι πιο διαχειρίσιμη και αφήνει περιθώρια ελέγχου σε πολλά επίπεδα.