Η παρούσα ερευνητική εργασία πραγματεύεται το θέμα της ανάδειξης της γοητείας της φθοράς του χρόνου στην επιφάνεια της ύλης με όχημα τα έργα των Ρένα Παπασπύρου και Gordon Matta Clark.

Αρχικά, πραγματοποιείται μια γενική αναφορά στην συνύπαρξη του ορατού και του αοράτου στους ερειπωμένους χώρους, καταδεικνύοντας τον λόγο για τον οποίο τα ιστορικά αυτά κατάλοιπα μιας άλλης εποχής αποτελούν πηγή έμπνευσης στην καλλιτεχνική σκηνή. Αναδεικνύεται, δηλαδή, η επιρροή τους στο ανθρώπινο ον μέσω του αθροίσματος των μηνυμάτων και των καταστάσεων που επιδιώκουν να του φανερώσουν. Μηνύματα θέασης του αθέατου. Εν συνεχεία, μελετάται το φαινόμενο των ερειπίων στον ιστό της πόλης καθώς και τα αστικά κενά, όπου "κατοικούν" οι μεσοτοιχίες.

Έπειτα, αναλύεται ο όρος "κτίρια φαντάσματα" και η σχέση τους με το πέρασμα του χρόνου. Το δεύτερο κατά σειρά κεφάλαιο ολοκληρώνεται με την ανάλυση της έκθεσης με τίτλο "Ruin Lust" που πραγματοποιήθηκε στο μουσείο Tate Britain και βασιζόταν στο δέλεαρ της αστικής αποσύνθεσης στη βρετανική τέχνη από τον δέκατο όγδοο αιώνα μέχρι και τη σύγχρονη εποχή. Καθώς η εργασία επιχειρεί την ανάλυση της επιρροής της διάβρωσης των ερειπίων στον λογοτεχνικό κλάδο, μελετά τα αντιπροσωπευτικά παραδείγματα του φιλόσοφου Georg Simmel και της συγγραφέως Svetlana Boym. Η έρευνα εστιάζει στο έργο με τίτλο "The Ruin", στο οποίο ο Georg Simmel περιγράφει την φύση ως κεντρικό παράγοντα στα ερείπια, και στον όρο "Ruinophilia" της συγγραφέως, μέσω του οποίου η ίδια σχολιάζει την απαράμιλλη έλξη των ανθρώπων για τα ερείπια.Ακολούθως, μελετάται εις βάθος το έργο της καλλιτέχνιδας Ρένας Παπασπύρου με τη βοήθεια συνεντεύξεως και προσωπικής έρευνας. Πιο συγκεκριμένα, γίνεται αναφορά στην επίδραση της φθοράς του χρόνου στην εξέλιξη της τέχνης της κατά την διάρκεια της ζωής της. Στη συνέχεια, εξετάζεται ο τρόπος επεξεργασίας κάθε υλικού, καθώς και η συνειρμική εικόνα που αφηγείται η φθαρμένη ύλη. Ιδιαίτερη έμφαση δίνεται στην διαδικασία της "αποτοίχισης" την οποία έκανε γνωστή για πρώτη φορά στο ελληνικό κοινό. Το πέμπτο κεφάλαιο της εργασίας είναι αφιερωμένο στο έργο του Αμερικανού καλλιτέχνη Gordon Matta Clark. Πιο συγκεκριμένα, πραγματοποιείται μια αναλυτική αναφορά στα ερεθίσματά του από την αποσαρθρωμένη ύλη και την τεχνική των παρεμβάσεων με την ονομασία  "anarchitecture", που ο ίδιος εφηύρε. Ύστερα, αναλύεται η διαφορά χρήσης της "αποτοίχισης" από τους δύο καλλιτέχνες. Στο τέλος αυτού του κεφαλαίου, γίνεται ιδιαίτερη μνεία στο έργο του Matta Clark με τίτλο "Bingo".

Εν συνεχεία, συγκρίνονται τα έργα των Ρένα Παπασπύρου και Gordon Matta Clark  μελετώντας τις ομοιότητες και τις διαφορές των δύο καλλιτεχνών. Στο έβδομο κατά σειρά κεφάλαιο, διατυπώνεται ο προσωπικός μας σχολιασμός για τα  ίχνη της μεσοτοιχίας και την εν γένει προσφορά τους στον αστικό ιστό. Έπειτα, πραγματοποιείται η προσπάθεια εύρεσης του λόγου ύπαρξης των αποτυπωμάτων της μεσοτοιχίας σε στατικό και οικοδομικό επίπεδο, μέσω της συνεντεύξεως του κ. Ιωάννη Νασιούλα. Τέλος, γίνεται λόγος για την επιρροή του χρόνου στον καθρέπτη της μεσοτοιχίας, αφήνοντας στο πέρασμά του τη σφραγίδα του. Στη σύνοψη της έρευνάς μας, καταγράφεται η έλξη της φθαρμένης ύλης, η οποία κατά την παρατήρησή της, μας υποβάλει στην υποσυνείδητη αναζήτηση του οικείου, του γνωρίμου.