Με την παρούσα κατασκευή επιχειρείται μια προσέγγιση στη συνθήκη του αποσπάσματος· κεντρικό ζήτημα της σύγχρονης κουλτούρας. Πρόκειται για μια συρραφή, μια συναρμογή ετερογενών κειμένων, χωρίων από τα πεδία της φιλοσοφίας και θεωρίας της τέχνης. Με αφορμή τη ρήξη του αναπαραστατικού καθεστώτος εξετάζεται, το πράγμα, και έπειτα η μορφή μέσα από μια συνθήκη μεταβλητότητας. Όταν εκείνη χάσει τη στατικότητα και σταθερότητα της· όταν αποδεσμευτεί από το συγκεκριμένο και αναγνωρίσιμο με το οποίο την έχει συνδέσει η δυτική σκέψη. Η μορφή συνεπώς, παύει να υπάρχει ως τέτοια, και ο μόνος τρόπος να την αντιμετωπίζουμε πλέον, είναι ως εκδοχές. Δυνητικότητα και ενδεχομενικότητα τη χαρακτηρίσουν. Η μορφή βρίσκεται σε συνεχή διαμόρφωση.Μην εγγίζοντας το όλον, παραμένει πάντοτε ατελής. Το ατελές και το άμορφο αποτελούν επομένως, καταστατική της συνθήκη. Η εργασία δομήθηκε από τους πολλαπλούς συσχετισμούς μεταξύ των χωρίων και το πλέγμα εννοιών που δημιουργήθηκε με αφορμή αυτά. Αποτελεί τη μεταφορά της σκέψης που βασίστηκε σε συνειρμούς, και αρθρώθηκε σταδιακά και εξελικτικά. Απαρτίζεται από τρεις αφηγήσεις, που συγκλίνουν και αποκλίνουν σε σημεία. Με τα αποσπάσματα να παρουσιάζουν μια σχετική αυτονομία. Με τον τρόπο αυτόν, η εργασία παραμένει ανοικτή σε ερμηνείες, προεκτάσεις και μετασχηματισμούς.Σχηματίζεται και προσεγγίζεται εν τέλει, η σκέψη εκείνη η οποία είναι απόλυτα εναρμονισμένη με την πρακτική. Η σκέψη που συνθέτει, συν- ταιριάζει και  συναρμόζει.Εκείνη η οποία ξεφεύγει από τη σφαίρα του ιδεατού και μεταφέρεται στον υλικό κόσμο. Η σκέψη που εκκινεί από τις ρωγμές, τις τμήσεις, τις παύσεις  και συνεχίζει να κινείται εντός τους.