Βρισκόμαστε σχεδόν στην ανατολή της τρίτης δεκαετίας του 21ου αιώνα και το στιγμιότυπο της ανθρωπότητας σκιαγραφείται από καλπάζουσες τεχνολογικές εξελίξεις και ανακαλύψεις. Σε αυτόν τον εκθετικά πλέον εξελισσόμενο κόσμο, θα έρθουμε αντιμέτωποι αργά η γρήγορα με ηθικά διλλήματα που αναπόφευκτα θα προκύψουν μαζί με την ανακάλυψη των αχαρτογράφητων μονοπατιών της επιστήμης. Είναι καίριο να αναγνωρίσουμε την ανάγκη για κριτική σκέψη επάνω στα δρώμενα της ανθρωπότητας, με προορισμό ένα βιώσιμο και καρποφόρο μέλλον.

Στην παρούσα ερευνητική εργασία επιλέγεται να αναλυθεί η περιπλάνηση, ως πρακτική και ως παραγωγός νοήματος, επιχειρώντας τελικά να επαναπροσδιοριστεί η θέση της στην σύγχρονη εποχή, εξετάζοντας με ποιόν τρόπο μπορεί να δώσει λύση στην προαναφερόμενη ανάγκη για κριτική σκέψη.

Η έρευνα χωρίζεται σε τρία μέρη. Το πρώτο ξεκινάει με την αναφορά ιστορικών σημείων όπου παρατηρήθηκε η αισθητική πράξη του περπατήματος, σχολιάζοντας τη σχέση του με την περιπλάνηση και τον νοηματικό/συμβολικό χώρο. Ταυτόχρονα αναλύεται η αρχέγονη ανάγκη του ανθρώπου για δημιουργία οροσήμων και πως αυτή οδήγησε στη δημιουργία μονοπατιών (κενών) και χώρου (πλήρων) . Έπειτα, στο δεύτερο μέρος γίνεται μία κοινωνική και ψυχολογική ανάλυση – υπό ένα φιλοσοφικό πρίσμα- του σύγχρονου ανθρώπου, εξετάζοντας επαγωγικά το άτομο, την ομάδα, το σύνολο ομάδων και τέλος την κοινωνία, σε σχέση με τις έννοιες και πρακτικές που σχετίζονται με την περιπλάνηση, με σκοπό να καταλάβουμε ποιος είναι ο ρόλος της. Ουσιαστικά επιχειρείται ένας «κατακερματισμός» του ατόμου, με στόχο να αποκρυπτογραφηθούν τα συστατικά στοιχεία της συμπεριφοράς και της σκέψης που το διέπουν. Στο τρίτο μέρος παρατίθεται η προσωπική εμπειρία της ερευνήτριας με την περιπλάνηση σαν πρακτική αλλά και σαν νοητική διεργασία, καθώς και μερικές σκέψεις για το μέλλον, όπου, έχοντας προηγηθεί το ατομικό και κοινωνικό ανάπτυγμα επιχειρείται να απαντηθεί το αρχικό ερώτημα που τέθηκε.