Με πρώτη αφορμή το διήγημα του Γάλλου κοινωνιολόγου και ειδικού στον τουρισμό Jean-Didier Urbain‘’Sur la plage: Moeurs et coutumes balnéaires’’ ( Στην ακροθαλασσιά : Η μεταμόρφωση του ταξιδιώτη σε παραθεριστή ), εξετάζονται ζητήματα εγκατάστασης και κατοίκησης της ακτής, αλλά και τελετουργιών που οδηγούν το σώμα να την οικειοποιηθεί. Η ακτή είναι ένα τοπίο σε συνεχή μετασχηματισμό. Η μετατροπή της σε τουριστικό προορισμό άλλαξε και συνεχίζει να αλλάζει την σύνθεση της.

Η έρευνα για τους μετασχηματισμούς που συμβαίνουν στην ακροθαλασσιά οργανώνεται σε τρείς θεματικές, με χρονολογικό χαρακτήρα, ενότητες. Στο πρώτο μέρος γίνεται μια προσπάθεια ερμηνείας της ακτής στον 19^ο αιώνα. Ο φόβος για την θάλασσα και οι λόγοι που οδήγησαν στην πρωταρχική εμφάνιση του ανθρώπου στην ακροθαλασσιά. Το δέυτερο μέρος αφορά την ακτή και την μετατροπή της σε ‘’παραλία’’ τον 20^ο αιώνα. Η εξοικείωση με το νερό, οι πρώτες εγκαταστάσεις, η εξέλιξη του μαγιό και μια αναφορά στις ελληνικές παραθαλάσσιες τοποθεσίες. Στο τρίτο και τελευταίο μέρος μας απασχολεί η ακτή του 21^ου αιώνα. Μια ακτή που μοιάζει πολύ με την σύγχρονη πόλη. Μια ακτή, τόπος άπειρων τελετουργιών.

Το ερευνητικό ερώτημα προκύπτει από την ανάγκη να κατανοήσουμε τι είναι η ακτή. Τι είναι το ταξίδι με προορισμό την ακτή; Πώς γίνεται να έχουμε παρόμοιο προορισμό αλλά όχι τους ίδιους λόγους για αυτό το ταξίδι; Πώς μπορούμε να ερμηνεύσουμε την σχέση που έχει δημιουργηθεί μεταξύ του παραθεριστή και της παραλίας; Ποιά είναι αυτά τα στοιχεία που μετασχηματίζουν την ακροθαλασσιά;