Ο όρος αυτονομία μπορεί να υφίσταται πολλές ερμηνείες με μεγάλες ή μικρές αποκλίσεις μεταξύ τους. Για αυτή τη μελέτη γίνεται ανάπτυξη της σημασίας του όρου της αυτονομίας και των πρακτικών της, μέσω συγγραφέων, ποιητών, οικονομολόγων και ακτιβιστών.
Η συνεχώς παραγόμενη άνιση χωρικότητα του καπιταλισμού και η χωροποίηση και ταξινόμηση των κοινωνικών σχέσεων αποτελούν πεδία πρόκλησης για κοινωνική αναδιάρθρωση και σχηματισμό εναλλακτικών εγχειρημάτων, όπου η πολλαπλότητα των δράσεων γίνεται πεδίο παραγωγής χώρου και πρακτικών οικοδόμησης αυτονομίας.
Καθώς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε την αυτονομία ως μια πλήρη διαμορφωμένη σταθερή ταυτότητα, αλλά ως ένα διαρκές πρότζεκτ πολιτικής χωροποίησης -μια διαρκή μορφή πειραματισμού-, γίνεται μια προσέγγιση των διαδικασιών και τρόπων σχηματισμού των πρακτικών που ενδέχεται αυτή να ενσαρκώνει, μελετώντας το παράδειγμα των Ζαπατίστας, ένα κίνημα ιθαγενών στην Τσιάπας του Μεξικού.
Μελετούνται, ως γνωσιακό παράδειγμα, οι πρακτικές αυτοοργάνωσης των Ζαπατίστας που σχηματίζονται γύρω από έννοιες όπως η οριζοντιότητα, η αλληλεγγύη και οι ιδέες της ελεύθερης κοινότητας και οι πρακτικές της κοινωνικής τους συμπαραγωγής υλικών πόρων και παροχών που επιτυγχάνουν την αυτάρκεια και την αυτοσυντήρηση των αυτόνομων κοινοτήτων τους.
Τέλος, αναλύεται ο ρόλος της κοινωνικής επικοινωνίας στην ανάπτυξη της ζαπατιστικής αυτονόμησης και οι πρακτικές συμπαραγωγής και αλληλοεκμάθησης των ιθαγενών με τη διεθνή κοινότητα, καθώς και η αντήχηση και έμπνευση του ποιητικού ζαπατιστικού λόγου σε ομάδες και άτομα στην παγκόσμια σκηνή.