Η παρούσα έρευνα επιχειρεί να αναλύσει τις πολλαπλές εκφάνσεις του ανθρώπινου βλέμματος και την πολύμορφη σχέση του με τον κινηματογράφο. Ως βάση θεμελίωσης χρησιμοποιούνται ψυχαναλυτικές και κοινωνιολογικές θεωρίες σε συνδυασμό με παρατηρήσεις από κινηματογραφικές σπουδές. Το θεωρητικό υπόβαθρο αρχικά στηρίζεται στο έργο του Sartre, για το πως η αυτοσυνείδηση πηγάζει από την συνειδητοποίηση ότι βρίσκεται εντός του οπτικού πεδίου ενός άλλου υποκειμένου. Ο Lacanβασίζεται στην θεωρία του Sartre, αλλά στη συνέχεια διαχωρίζει την όραση από το βλέμμα, συμπεριλαμβάνοντας σε αυτό, τον ευρύτερο αντικειμενικό περίγυρο του υποκειμένου - ορίζοντας τον ως τον “Άλλον” - και το συνδέει με το “στάδιο του καθρέφτη”. Ο Foucaultαναφέρεται στο εξεταστικό βλέμμα, βασιζόμενος στο πανοπτικόν του Bentham, ώστε να αναλύσει τις μεθόδους ελέγχου των σύγχρονων ιεραρχικών δομών εξουσίας που ασκούνται στα μοντέρνα υποκείμενα. Η LauraMulveyαναφέρεται στον τρόπο που ο κινηματογράφος αντικατοπτρίζει και αποκαλύπτει μία κοινωνικά εδραιωμένη αναπαράσταση έμφυλων διαφορών το οποίο ελέγχει εικόνες, ερωτικές μορφές παρατήρησης και θεάματος.
Ο κινηματογράφος προσφέρει διαφορετικούς τρόπους παρατήρησης, όπως την σκοποφιλία, την οποία αναλύει ο Freudκαι συσχετίζει με την ηδονοβλεπτική συνήθεια των παιδιών. Η σύσταση του Εγώ υπάρχει ως ερωτική βάση απόλαυσης
στην παρατήρηση ενός άλλου ατόμου σαν αντικείμενο. Όμως, η κυρίαρχη μορφή παρατήρησης, σύμφωνα με την Mulvey, αφορά το “ενεργό” ανδρικό ετεροκανονικό βλέμμα, στον κινηματογράφο, που προβάλλει την φαντασίωση του πάνω στην γυναικεία φιγούρα, η οποία μονίμως είναι αντικείμενο παρατήρησης. Ταυτόχρονα, ο άνδρας πρωταγωνιστής, ως φορέας του βλέμματος, παρουσιάζεται και “επιβάλλεται” ως σημείο ταύτισης με τον θεατή. 

Τα παραπάνω εφαρμόστηκαν σε ένα εύρος ταινιών από τον κλασικό κινηματογράφο του Hitchcockμέχρι τις σύγχρονες ταινίες ανεξάρτητου κινηματογράφου και επιστημονικής φαντασίας ώστε να διερευνηθεί η πιθανή ύπαρξη μοτίβων στην κινηματογραφική ιστορία. Ένα από τα αξιοσημείωτα και δυνητικά ανατρεπτικά μοτίβα είναι η ανάπτυξη του γυναικείου βλέμματος το οποίο έχει υπάρξει πηγή ενσυναίσθησης για την “γυναικεία εμπειρία”, έχει στρέψει το βλέμμα της κάμερας προς το κοινό ώστε να επανεξετάσει τον τρόπο κατανάλωσης των media, καθώς επίσης έχει ορίσει το γυναικείο βλέμμα ως ενεργό.