Υπάρχει μια τοποθεσία. Τοποθεσία σχεδόν ερημική, παραθαλάσσια, σφηνωμένη ανάμεσα σ’ ένα ψηλό βράχο μ’ έναν αρχαίο οικισμό και σ’ άλλον, ακόμη ψηλότερο, μ’ ένα φρούριο χτισμένο στην κορυφή του, το φρούριο του Ναβαρίνου και μια σπηλιά, του Νέστωρα, απ’ όπου τώρα κανείς αγναντεύει το πέλαγος και παλιότερα χρησίμευε για ορμητήριο των πειρατών. Στα βράχια αυτά ένα μάτι πιο προσεκτικό και με μια σχολαστικότητα, ίσως διακρίνει τους ακίνητους χαμαιλέοντες που έχουν γίνει ένα με το έδαφος και αντί να τρέξουν να κρυφτούν ανάμεσα στα χορτάρια, στέκουν εκεί μ’ ένα θάρρος και κοιτάζουν. Τη στιγμή που κάποιο ανθρώπινο μάτι τους εντοπίζει, γίνεται αυτή η ανταλλαγή του κοιτάγματος σαν ένας εσωτερικός διάλογος με τη φύση στην τοποθεσία αυτή, στον κόλπο της Βοιδοκυλιάς με τη ρηχή, πολύ ρηχή θάλασσά της που την αγκαλιάζουν σφιχτά αυτά τα δυο βράχια και προστατεύοντάς την σαν από πάντα. Φυσικά υπάρχουν αμέτρητοι αμμόλοφοι , ψηλοί μερικοί πολύ ψηλοί και θάμνοι σκόρπιοι και καλάμια στο πίσω μέρος των αμμόλοφων και πιο πίσω ακόμη μια λιμνοθάλασσα που τη λένε Ντιβάρι. Γι’ αυτή την τοποθεσία θα μπορούσαν να γίνουν εκτενείς περιγραφές και σίγουρα το μάτι που θα την κοιτάξει, που θα περιστρέψει το βλέμμα του για 180°, θα την αποτυπώσει, ή μάλλον θ’ αποτυπώσει πολλά και μικρά αποσπασματικά στοιχεία τα οποία όλα μαζί, το καθένα με την απόχρωσή του της στιγμής και τη διαφορετική του βαρύτητα, φτιάχνουν την παραλία της Βοιδοκυλιάς που ξεφεύγοντας από μια απλή εικόνα στο μυαλό, απομνημονεύεται σαν μια εντύπωση, σαν ένα κομμάτι φύσης ξεχασμένο από το παρελθόν με μια εσωτερική δύναμη τέτοια που το εκτοξεύει την κάθε στιγμή σ’ ένα μέλλον απώτερο το οποίο τα μάτια που τώρα το κοιτούν μπορούν ν’ αποτυπώσουν στον ενεστώτα χρόνο και με μια επιφύλαξη.

  Η διπλωματική εργασία που παρουσιάζω θα μπορούσε να αποτελεί μια από τις πολλαπλές αναγνώσεις αυτού του τόπου. Στη Βοιδοκυλιά δημιουργείται ένας μικρός οικισμός προσωρινής διαμονής για surfers. Έχοντας ακολουθήσει τις ταμπέλες και τον επαρχιακό δρόμο, αυτός φτάνοντας στο τέλος του μπαίνει μέσα στην άμμο όπου και εξαφανίζεται το ίχνος του. Στο σημείο αυτό σταματά και το αυτοκίνητο. Προχωρώντας κατά μήκος της παραλίας αλλά από την πίσω μεριά ανάμεσα σε αυτούς τους θάμνους και τους αμμόλοφους, βρίσκεται μισοχωμένο μέσα στην άμμο το κεντρικό κτίσμα, από μπετόν, όπου μέσα βρίσκονται αποθηκευμένα όλα τα στοιχεία των συναρμολογήσεων του οικισμού οι οποίες είναι οι τέσσερις κοιτώνες. Πρόκειται να συναρμολογηθεί η βασική μονάδα και τα πολλαπλάσιά της μέχρι το τέσσερα, σε αντίστοιχα σημεία γύρω από αυτή την κεντρική κατασκευή όπου βρίσκονται αναμονές για τη στήριξή τους, από μπετόν, καθώς και παροχές ρεύματος. Η κάθε μονάδα αποτελείται από συναρμολογούμενες οριζόντιες και κατακόρυφες σιδερένιες ράβδους επάνω στις οποίες εφαρμόζουν επιφάνειες από κόντρα πλακέ θαλάσσης για να δημιουργήσουν το πάτωμα, τα κρεβάτια, τα τραπέζια και τα ράφια. Οι τοίχοι των συναρμολογήσεων είναι διάφανοι και υφασμάτινοι. Καλύμματα από το υλικό gote-tex το οποίο είναι αδιάβροχο, αντιανεμικό και αναπνέον, τυλίγουν γύρω από τους μεταλλικούς σκελετούς κλείνοντας με φερμουάρ γύρω από κάθε πλευρά και «κουμπώνοντας» διπλά στις οριζόντιες ράβδους περιμετρικά του πατώματος των συναρμολογήσεων. Υπάρχει επίσης δυνατότητα σύνδεσης της κάθε συναρμολόγησης με παροχή ρεύματος, ενώ η κεντρική μονάδα χρησιμεύει σαν χώρος κοινής χρήσης, κουζίνα, τραπεζαρία, εργαστήριο υπολογιστών. Οι τουαλέτες είναι κοινόχρηστες και υπαίθριες όπως και οι βρύσες-ντουζιέρες, ενώ ένα πλυσταριό γίνεται και υπαίθρια μπανιέρα επάνω στην άμμο. Δεν υπάρχει στον οικισμό παροχή ζεστού νερού, εξάλλου αυτός κατοικείται κυρίως κατά τους καλοκαιρινούς μήνες. Τα σημεία όπου βρίσκονται οι αναμονές ακολουθούν το ίχνος μιας νοητής σπείρας με κέντρο της τη μόνιμη κατασκευή. Ο οικισμός συνολικά φιλοξενεί 10 surfers και θα μπορούσε να αποτελεί έναν εποχιακό πόλο συγκέντρωσης, των ατόμων αυτών που απαρτίζουν μια μικρο-κοινωνία μέσα στη σύγχρονη κοινωνία μας, με κοινό ενδιαφέρον το surf σαν σπορ, αλλά και σαν τρόπο ζωής. Οι surfers περνούν τις μέρες των διακοπών τους στη Βοιδοκυλιά, και περιμένοντας το βορειοδυτικό άνεμο τα φυσήξει, επιδιώκουν μαζί με τη σωματική τους ισορροπία επάνω στο σανίδι τους καθώς σχίζουν τα κύματα και μια ψυχική ισορροπία η οποία στην τοποθεσία αυτή, κοντά στη φύση, μέσα στην ηρεμία του τοπίου, παίρνει άλλες διαστάσεις, αποκτά την πραγματική της αξία και μπορεί να δράσει ουσιαστικά, ενδυναμώνοντας και θεραπεύοντας.