Η παρούσα ερευνητική εργασία πραγματεύεται την αμφίδρομη σχέση μεταξύ παιδιού και πόλης μέσω του παιχνιδιού. Η μελέτη αυτή επιδιώκει να δώσει αφορμές για παρατήρηση των δράσεων του παιδιού και να προτείνει γεγονότα που μπορούν να προκαλέσουν τη βιωματική ενεργοποίησή και αγωγή του. Για την ανάλυση του θέματος, η εργασία δομήθηκε σε 3 μέρη: παιδί, πόλη, παιχνίδι. Ο καταμερισμός αυτός σε παράθεση μας επιτρέπει την ανάγνωσή της σε ξεχωριστά αλλά και διασταυρούμενα πεδία.
Στο πρώτο κεφάλαιο αναλύεται ο τρόπος με τον οποίο το παιδί αντιλαμβάνεται και διαμοφώνει το δομημένο περιβάλλον γύρω του. Επίσης, περιγράφεται ο τρόπος με τον οποίο η αναπαράσταση του χώρου στα παιχνίδια, όπως αυτή παρουσιάζεται ευθέως ή όπως υπονοείται από το νοητό περιβάλλον τους, επηρεάζει τη σχέση του παιδιού τόσο με τον υλικό χώρο όσο και με τα υποκείμενά του. Η προβληματική στην οποία εστιάζουμε αφορά στο πως το παιδί επεξεργάζεται τα ερεθίσματα που λαμβάνει από το χώρο, ενεργεί και τελικά μεταμορφώνει το περιβάλλον του.
Στο δεύτερο κεφάλαιο επιχειρείται η καταγραφή των αλληλεπιδράσεων του παιδιού με την πόλη και των χαρακτηριστικών οργάνωσης των θεσμοθετημένων χώρων που έχουν προβλεφθεί για το παιχνίδι –συγκεκριμένα, της παιδικής χαράς και του προαύλιου χώρου– στο σύγχρονο ελληνικό αστικό τοπίο. Η λειτουργία μιας τυπικής παιδικής χαράς και ενός σχολικού προαυλίου στην Ελλάδα είναι τυποποιημένη και τα στοιχεία του υλικού χώρου συνδέονται με συγκεκριμένες δραστηριότητες, χαμηλής πολυπλοκότητας και ευελιξίας. Οι παρατηρήσεις αυτές σκοπό έχουν να αποτελέσουν αφορμή για αναλυτικότερη μελέτη, αξιολόγηση και βελτίωση των αντιληπτικών ερεθισμάτων που προσφέρουν οι χώροι αυτοί στα παιδιά.
Στο τρίτο κεφάλαιο παρατίθενται μια σειρά από δράσεις όπου τα παιδιά μεταμορφώνουν το περιβάλλον τους με εργαλείο το παιχνίδι. Οι δράσεις αυτές, με ξεχωριστό τρόπο η κάθε μία, ενισχύουν το ελεύθερο παιχνίδι, προσδίδοντάς του και εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Ο χώρος πλέον γίνεται πεδίο αγωγής και μόρφωσης μέσω της διαδικασίας μεταμόρφωσής του από το παιδί. Το παιχνίδι προβάλλεται ως γέφυρα σύνδεσης του παιδιού με την πόλη αλλά και εργαλείο ενεργοποίησης του δημόσιου χώρου, μέσω των βιωμάτων που λαμβάνουν χώρα μέσα σε αυτόν.