Το ερευνητικό θέμα εστιάζει στις μη συμβατικές χρήσεις των ικριωμάτων. Η αρχική χρήση της σκαλωσιάς εντοπίζεται εδώ και αιώνες στην κατασκευή κτιρίων για την ασφαλή πρόσβαση των εργατών και των υλικών. Ωστόσο, ένα σύνολο αναγκών και αιτιών οδήγησαν στη δημιουργία μη συμβατικών εφαρμογών, και έπειτα στην ευρεία διάδοσή τους. Σημαντικός παράγοντας, που απασχολεί και προβληματίζει τους αρχιτέκτονες, είναι η αισθητική ποιότητα της αρχιτεκτονικής δημιουργίας.

Σε ένα ευρύτερο πλαίσιο κοινωνικών, πολιτικών, καλλιτεχνικών και πολιτισμικών αλλαγών εντοπίζουμε μια μεταβολή των αναγκών και της αισθητικής αντίληψης, εμφανίζοντας αρχιτεκτονικά στοιχεία που παλαιότερα επιχειρούσαμε να κρύψουμε, πράγμα που πυροδοτεί αλλαγές στη χρήση της σκαλωσιάς, φέρνοντάς την από το παρασκήνιο στο προσκήνιο. Από την απόκρυψη, στην προβολή. Η σκαλωσιά είναι συνδεδεμένη με το εργοτάξιο, με την έννοια της “βρωμιάς”. Ένα από τα ερωτήματα που δημιουργείται είναι σύμφωνα με ποιούς μηχανισμούς άλλαξε ο τρόπος αντιμετώπισης της; Πως από την απόκρυψη οι αρχιτέκτονες επιλέγουν ενίοτε την προβολή και την “απογύμνωση” της;

Πέρα από το θεωρητικό πλαίσιο, η έρευνα συγκεντρώνει και αναλύει ένα σύνολο 27 παραδειγμάτων αρχιτεκτονικών κατασκευών, στις οποίες η σκαλωσιά χρησιμοποιείται μη συμβατικά για την κατασκευή pavilion, σκηνές για φεστιβάλ, σκηνικά θεάτρου, εκθεσιακούς χώρους, μονάδες κατοίκης, στο χώρο της μόδας κλπ. Επιπλέον, η ερευνητική εργασία κατηγοριοποιεί και επεξηγεί τις τεχνικές και μεθοδολογίες που εφαρμόζονται. Τα συμπεράσματα που προκύπτουν από την παραπάνω έρευνα καταδεικνύουν την ολοένα και μεγαλύτερη χρήση της σκαλωσιάς για την παραγωγή εγκαταστάσεων και τη χρήση της ως δομικό σκελετό. Αυτό συνδέεται με μια γενικότερη τάση της εποχής, από το Pompidou και έπειτα, του να φέρουμε εγκαταστάσεις από την αφάνεια στην επιφάνεια.

Η διαρκής αλληλεπίδραση που εξελίσσεται μεταξύ της αρχιτεκτονικής και της σκαλωσιάς, ως δομικό και εμφανές στοιχείο στην κατασκευή πλέον, ορίζει την πορεία για τον σχεδιασμό και την κατασκευή αρχιτεκτόνων δομών σε συνάρτηση με την υλικότητα (μέταλλο – ξύλο - μπαμπού), την τυποποίηση (συναρμολόγηση – αποσυναρμολόγηση - συνδεσμολογία), την εμπειρία του επισκέπτη και το χρόνο (εφήμερη - μόνιμη κατασκευή).