Αντικείμενο της έρευνας αποτελεί η ανάγνωση της έννοιας του χρόνου, μιας έννοιας ταυτισμένης με την ανθρώπινη υπόσταση.Μελετώντας και έχοντας σαν βάση το θεατρικό έργο του Σάμουελ Μπέκετ περιμένοντας τον Γκοντό επιχειρείται μία προσπάθεια προσέγγισης της έννοιας του χρόνου σε επιστημονικό, ψυχολογικό και φιλοσοφικό επίπεδο και κυρίως της δύναμη της αναμονής και των επιπτώσεις της απουσίας του χρόνου στη ζωή των προσώπων.

Στην παρούσα ερευνητική εργασία αναλύεται η σχέση του χρόνου με τον χώρο και πως αυτό το δίπτυχο αποκαλύπτει καταστάσεις αγωνίας και αναζήτησης του ανθρώπου στον αγώνα της ύπαρξής του.Ο Γκοντό αποτελεί μία εννοιολογική παρουσία και καταφέρνει να κατευθύνει τις δράσεις των ηρώων και να δίνει νόημα στην αναμονή τους και τελικά στη ζωή τους. Επομένως, το έργο αντιπροσωπεύει τον σκληρό αγώνα του ανθρώπου να νοηματοδοτήσει την ύπαρξή του.Το παράλογο σαν έννοια είναι παρακλάδι του υπαρξισμού. Επομένως στο Περιμένοντας τον Γκοντο, που ανηκει στο θέατρο του παραλόγου, συναντάμε πολλές από τις αναζητήσεις του υπαρξισμού και των φιλοσσόφων-υπαρξιστών και κυρίως το Σαρτρ.

Στη συνέχεια, επανερχόμαστε στην έννοια της αναμονής αντιμετωπίζοντας την σαν  παύση, επανάληψη, αλλά και  κενού.Στην αρχιτεκτονική του AldoRossiη επανάληψη ως έννοια κυριαρχεί.Για αυτόν, η επαναληπτική διαδικασία δεν αποτελεί επιστροφή του παλαιού αλλά πρόκειται για έναν μηχανισμό που οδηγεί σε μία επανέναρξη.Από την άλλη πλευρά ο Eisenmanκαι ο Tschumi  μελετησαν αρκετά στο έργο τους την έννοια του χρόνου. Ο Eisenmanδίνει έμφαση στις αισθήσεις και στο πώς αυτές αντιλαμβάνονται το χώρο ενώ  ο Tschumiμελετά την έννοια του εφήμερου και της χρονικότητας αμφισβητώντας την ιστορία, τη μνήμη και την παράδοση που κάποτε επικαλούνταν οι ιδεολόγοι της αρχιτεκτονικής. Στη συνέχεια ,η παυση σαν έννοια, πέρα από επανάληψη, αλλά και από την αμφισβήτηση του παρελθόντος και του μέλλοντος, χωρικά αποτυπώνεται σαν κενό. Ο TadaoAndoτο εισάγει στο έργο του την έννοια του ‘’ma’’

 Ένα ακόμη παράδειγμα  χώρου  που ενσωματώνει την  εννοια του χρόνου , είναι η ετεροτοπία. Η ανάγκη αυτή του ανθρώπου για διαφυγή από την πραγματικότητα εκφράζεται είτε ως μία φαντασίωση δραπέτευσης του εσωτερικού κόσμου του ανθρώπου (ουτοπία φυγής), είτε ως μία πράξη διαφυγής σε πραγματικό χώρο (ετεροτοπία). Ο άνθρωπος καταφεύγει σε χρόνους που απέχουν από την πραγματικότητα του αλλά παραμένουν πραγματικοί, εγκλείεται , απομονώνεται και απελευθερώνεται. Τέτοιοι χώροι είναι ο κινηματογράφος, το θέατρο αλλά και το μπαρ.

Ο χρόνος φαίνεται να αφήνει τα σημάδια του στο περιβάλλον παίρνοντας τη μορφή του χώρου και να καταγράφεται στην ανθρώπινη συνείδηση σε μονάδες μνήμης.